SARDINIE 2024.
Vertrek vrijdag 30/08/2024
Wonder boven wonder zijn we vertrokken op het voorziene uur, nl. 11 uur. Nadat we het laatste hadden ingeladen, vooral eten voor de eerste dagen, ging het richting Genua. De eerste kilometers verliepen wat minder vlot dan verwacht, vanaf Ranst was het weer file. Op de ring van Antwerpen stuurt de GPS ons eerst richting Gent/Brugge. We zijn net de afrit Brussel voorbij zegt de GPS dat we naar Brussel moesten rijden, gevolg : rondje Antwerpen. Ondanks alles probeert de GPS ons steeds in een rondje te laten rijden in Antwerpen. Dus GPS gelaten voor wat het was en richting Brussel gevolgd. Bij Kontich zegt hij dat we van de snelweg moeten om dan 6 km verder er terug op te rijden. Ja, ja , ik hoor het al zeggen; GPS geüpdate? Ja hoor de dag voor vertrek is dat gebeurd. Net voorbij Mechelen weeral prijs; file tot op de ring van Brussel. We zijn nog geen 80 km weg en file nummer 3 was al een feit. We zijn nu reeds 4 uur onderweg. Op dit tempo halen we de overzet niet op tijd zondag 19 u in Genua. Voordat we in Landonvillers (FR) zijn hebben we toch wel een 8-tal files gehad, wat wil zeggen om de 40 km een file.
’s Avonds hebben we op onze eerste stopplek nog een kleine wandeling gemaakt van zo’n 7 km.
’s Avonds hebben we op onze eerste stopplek nog een kleine wandeling gemaakt van zo’n 7 km.
31/08/2024.
We gaan verder richting Genua. De planning was om in de vroege namiddag ergens in Italië te kunnen stoppen voor de nacht. Maar in Zwitserland dachten ze daar anders over en werden we via een “kleine” omleiding van 230 km via Zurich richting Genua gestuurd. Ook hier ging de GPS weer wat doordraaien en probeerde ons steeds naar de Gottardtunnel te sturen. Gelukkig had ik het snel door en niet al te veel rondgereden. Al bij al waren we wel een pak later dan gepland de grens met Italië gepasseerd. We brachten vervolgens de nacht door in Cassina Rizzardi coördinaten N45°44.812 E009°01.565
01/09/2024.
Nog 176 km tot in Genua, dus nu kunnen we het wat rustig aan doen. Rond 11 uur kwamen we al aan in de haven, maar we waren veel te vroeg en moesten rechtsomkeer maken en wachten tot 17 uur om de kade op te mogen. Dus wij terug gegaan en op zoek naar een plekje om te parkeren. Uiteindelijk vinden we een plaatsje bij enkele fabrieken waar ook vrachtwagens staan geparkeerd. Hierna zijn we iets gaan drinken en eten. Daarna wat gaan wandelen en op zoek naar een winkel voor een driepoot voor de camera, de mijne was ik vergeten thuis. Na wat zoeken en vragen werden we richting de haven gestuurd waar een mediaworld was in een groot winkelcentrum. Exact dezelfde driepoot gevonden als die thuis lag… Om 16 uur rijden we terug naar de kade voor inscheping, maar dat verloopt weer wat minder vlot dan gehoopt. Door de wirwar van straten die op de GPS naast elkaar liggen, vergis ik mij van straat en kunnen we nog eens een rondje maken in Genua. Dit gaat gepaard met de nodige krachttermen! Maar we raken op de kade aan de ferry en nu nog wat wachten om op de ferry te mogen rijden. We moeten ons uiterst rechts zetten. Ergens als 2/3 reeds is opgereden, is het de beurt aan de campers. We gaan aan stuurboord aan boord en op het dek rijden we naar bakboord om daar met een lift waar 2 of 3 campers op kunnen naar het onderste dek worden gelaten. Daar is het achteruit van de lift en naar stuurboord rijden om daar te parkeren voor de overtocht. Aan boord krijgen we de keycard voor onze kajuit. De overtocht verloopt zonder bijzondere incidenten.
02/09/2024.
Vanaf 5u30 is het ontbijten aan boord. Rond 8 uur worden de passagiers per dek, waar hun voertuig staat, opgeroepen om naar beneden te gaan en van boord te rijden. Aangezien wij op het onderste dek staan en heel het onderste dek per 3 voertuigen via de lift een dek hoger moeten worden gebracht zijn wij bij de laatsten die er afrijden. Het is ondertussen kwart voor 10.
We rijden naar onze eerste bestemming op Sardinië. Sassari, een kleine 30 km van Porto Torres, staat bekend om zijn middeleeuwse straatjes en zijn vele kerken. Voor ons was Sassari vooral een vuile stad met overal afval, veel afval. We beslisten om rond 14u30 verder te rijden naar een plaats waar we ook onze toilet zouden kunnen lozen. Na wat zoeken in de verschillende apps, park4night, campercontact, enz. vinden we een camperplaats in Punto Maragmani, een camperplaats direct aan de zee. Voor ons een gezellige plaats om de nacht door te brengen. We lozen ons grijs en zwart water en vullen proper water bij. We zijn namelijk vertrokken met een watertank die slechts voor iets minder dan de helft was gevuld. Op de camperplaats is alles voorzien, WC, douche en bar waar je ook iets kon eten (wat de pot schaft of iets anders kon ook maar dan enkel op bestelling)
De rest van de dag en avond brengen we rustig door . We twijfelen om een dag extra te blijven staan, maar beslissen uiteindelijk toch om morgen verder naar bestemming nummer 2 te rijden.
Jaja, bestemming nummer 2 in de roadbook, maar bestemming 3 in werkelijkheid.
Parking in Sassari : N 40°43.685 E 008°32.951 nabij Carrefour, MC Donalds en Burgerking
Slaapplaats : Punto Maragnani N 40°55.297 E 008°47.549
We rijden naar onze eerste bestemming op Sardinië. Sassari, een kleine 30 km van Porto Torres, staat bekend om zijn middeleeuwse straatjes en zijn vele kerken. Voor ons was Sassari vooral een vuile stad met overal afval, veel afval. We beslisten om rond 14u30 verder te rijden naar een plaats waar we ook onze toilet zouden kunnen lozen. Na wat zoeken in de verschillende apps, park4night, campercontact, enz. vinden we een camperplaats in Punto Maragmani, een camperplaats direct aan de zee. Voor ons een gezellige plaats om de nacht door te brengen. We lozen ons grijs en zwart water en vullen proper water bij. We zijn namelijk vertrokken met een watertank die slechts voor iets minder dan de helft was gevuld. Op de camperplaats is alles voorzien, WC, douche en bar waar je ook iets kon eten (wat de pot schaft of iets anders kon ook maar dan enkel op bestelling)
De rest van de dag en avond brengen we rustig door . We twijfelen om een dag extra te blijven staan, maar beslissen uiteindelijk toch om morgen verder naar bestemming nummer 2 te rijden.
Jaja, bestemming nummer 2 in de roadbook, maar bestemming 3 in werkelijkheid.
Parking in Sassari : N 40°43.685 E 008°32.951 nabij Carrefour, MC Donalds en Burgerking
Slaapplaats : Punto Maragnani N 40°55.297 E 008°47.549
03/09/2024.
Vandaag gaat de reis naar Castelsardo. Dit pittoresk dorpje is de moeite om te bezoeken. Van ver zie je het middeleeuwse kasteel staan boven op de vulkanische rots. Vanaf het kasteel kan je zelfs Corsica zien liggen. De smalle straatjes zijn mooi om in rond te dwalen. Ook hier en daar zie je wel de graffiei die je heden ten dage overal tegenkomt.
Een stevige klim bracht ons tot aan de oude binnenstad. Het kasteel zelf zijn we niet binnengegaan, maar verderop vonden we een mooie kerk. Deze kerk is de zetel van de broederschap van het heilige kruis, die de traditie van de riten van ‘lunissantie’ in ere houdt. Lunissanti wil zeggen heilige maandag of paasmaandag. Een wist je dat je.
Eenmaal boven dalen we aan de achterkand af tot aan de zee om daar een geocache te vinden. Daarna gaan we terug naar boven en verlaten we de oude stad en trakteren onszelf op een lekker ijsje. Daarna wandelen we nog wat rond. Zo zien we ook heel wat mensen lopen met strandspullen. Het strandje vinden we in een kleine baai aan de rand van de stad. Het water was zo verleidelijk dat we ‘snel’ 1,6 km terug ‘liepen’ naar de camper om ons om te kleden en terugkeerden naar het strand om daar een frisse duik te nemen in de zee. Bij temperaturen van 30 à 34 graden is dat een mooie afwisseling. Daarna keerden we terug naar de camper en maakten we ons klaar voor de nacht.
Slaapplaats Castelsardo : N 40°54.690 E 008°43.200
Een stevige klim bracht ons tot aan de oude binnenstad. Het kasteel zelf zijn we niet binnengegaan, maar verderop vonden we een mooie kerk. Deze kerk is de zetel van de broederschap van het heilige kruis, die de traditie van de riten van ‘lunissantie’ in ere houdt. Lunissanti wil zeggen heilige maandag of paasmaandag. Een wist je dat je.
Eenmaal boven dalen we aan de achterkand af tot aan de zee om daar een geocache te vinden. Daarna gaan we terug naar boven en verlaten we de oude stad en trakteren onszelf op een lekker ijsje. Daarna wandelen we nog wat rond. Zo zien we ook heel wat mensen lopen met strandspullen. Het strandje vinden we in een kleine baai aan de rand van de stad. Het water was zo verleidelijk dat we ‘snel’ 1,6 km terug ‘liepen’ naar de camper om ons om te kleden en terugkeerden naar het strand om daar een frisse duik te nemen in de zee. Bij temperaturen van 30 à 34 graden is dat een mooie afwisseling. Daarna keerden we terug naar de camper en maakten we ons klaar voor de nacht.
Slaapplaats Castelsardo : N 40°54.690 E 008°43.200
04/09/2024.
Vandaag was het de bedoeling om naar het nationaal park dell’Asinara te gaan, maar aangezien je daar enkel per fiets, 4x4 of het toeristentreintje kan doortrekken hebben we deze stop laten vallen en zijn we naar Stintino gereden om daar bovenop de kliffen ons te installeren voor de nacht. Tijdens de namiddag hebben we een kleine wandeling gedaan naar Torro del Falcone. Slechts 2 km heen en terug, maar wel met 200 hoogtemeters. Dus het was een stevige klim tussen de prikkende en stekende begroeiing door over een heel smal paadje. Zoals al meer gebeurd is komt Greet er nooit vanaf zonder de nodige wondjes aan de benen. Bij het vallen van de avond onderneem ik enkele pogingen om foto’s te nemen van de sterrenhemel, maar dat lukte niet zo goed door de vele onweders in de verte. Dan maar geprobeerd om daar foto’s van te nemen, maar ik zal nog veel moeten oefenen en leren om tot goede resultaten te komen. Om half 10 hou ik het voor bekeken en ruim ik alles op. Niks te laat want om 22 uur begint de wind aan te wakkeren en de camper begint redelijk hard te bewegen. Rond half 11 besluit ik om ons toch maar te verplaatsen omdat het weerbericht nog meer wind voorspelt. Ondertussen is het pikkedonker en goed aan het regenen. Greet gaat aan de achterkant kijken of ik niet op grote rotsblokken kan rijden. We verplaatsen ons een 100 meter, voldoende om uit het grootste windveld te komen daar op die klif.
Slaapplaats op de klif : N40°57.678 E 008°11.904
Slaapplaats op de klif : N40°57.678 E 008°11.904
05/09/2024.
Vandaag gaat de rit naar de grotten van Neptunus. Eenmaal daar aangekomen staan de auto’s en campers tot op bijna 1 km afstand geparkeerd langs de weg tot aan de kassa. Het is echt niet te doen, zoveel volk, plus de toegangsprijs van 25 euro per persoon vinden we toch ook een beetje erover.
Dus wij verder naar de volgende stop Alghero. Hier zijn we enkel wat gaan rondwandelen door de stad en aan de zeewering waar je een mooi uitzicht hebt over de zee. De kathedraal heeft een mooie en veelkleurige koepel. Verder deden we wat inkopen. We bleven aan de rand van de stad slapen op een grote zandparking waar de lokale jeugd cactusvijgen plukt om deze te verkopen.
Slaapplaats : N40°33.918 E008°19.320
Dus wij verder naar de volgende stop Alghero. Hier zijn we enkel wat gaan rondwandelen door de stad en aan de zeewering waar je een mooi uitzicht hebt over de zee. De kathedraal heeft een mooie en veelkleurige koepel. Verder deden we wat inkopen. We bleven aan de rand van de stad slapen op een grote zandparking waar de lokale jeugd cactusvijgen plukt om deze te verkopen.
Slaapplaats : N40°33.918 E008°19.320
06/09/2024.
We verder naar het pittoreske rivierstadje Bosa.
Vooraleer ons te installeren bezochten we eerst een lozingsplaats om grijs en zwart water te lozen en vers water in te slagen, dit alles voor 10 euro op volgende locatie N 40°17.478 E008°30.048
Bosa is onderverdeeld in Bosa en Bosa maritiem. Bosa ligt aan de rivier, een beetje het binnenland in en ligt in de schaduw van een kasteelruïne op de berg. Tegen de bergflank zijn vele mooi felgekleurde huizen te zien, dewelke mij direct deed terugdenken aan de felgekleurde wij boven Limastad in Peru. Maar hier in deze wijk in Bosa liepen geen jeugdbendes rond. Het oude stadsdeel met zijn kleine maar zeer gezellige steegjes, straten en pleinen is zeker de moeite om in rond te kuieren. Wat ons opviel was dat iedereen druk bezig was om het stadje te versieren met vlaggetjes, bloemen en riet. Op een gegeven moment zagen we mensen hun huis versieren met een groot wit gehaakt kleed. Nu was onze nieuwsgierigheid zo aangewakkerd dat we toch even aan die mensen vroegen waarom iedereen zo in de weer was. Wat blijkt nu, naar jaarlijkse traditie wordt omstreeks 7 september de madonna van het kasteel in een processie naar de kathedraal beneden gedragen. Tijdens deze processie (door de smalle versierde straatjes van de oude stad) zegent de pastoor alle altaren met een mariabeeld die ze voorbij komen. De dag erop volgend wordt het beeld met een processie weer naar het kasteel boven op de berg gedragen waar het blijft staan tot volgend jaar. We hebben het internet afgezocht, maar vonden niets terug over deze eeuwenoude traditie.
Het andere deel van de stad, Bosa maritiem is gelegen aan de zee en is gekenmerkt door zijn haven en het lange strand. Hier hebben we een adventure lab en een multi gedaan.
We besluiten om de volgende dag nog te blijven om de processie te kunnen zien.
Onze gekozen slaapplaats was op dat moment eigenlijk niet de beste, zo bleek nadien. Om 19 uur deden de foodtrucks die daar stonden hun deuren open en begonnen aan hun verkoop van eten en drank. We hebben wel lekker gegeten. Het slecht slapen was niet alleen door het geroezemoes van buiten, maar vooral door het zuur van mijn maag dat mij parten speelde, waarschijnlijk te wijten aan de al te zure limonade die ik al enkele dagen had gedronken.
Slaapplaats : N 40°17.646 E 008°29.942
Vooraleer ons te installeren bezochten we eerst een lozingsplaats om grijs en zwart water te lozen en vers water in te slagen, dit alles voor 10 euro op volgende locatie N 40°17.478 E008°30.048
Bosa is onderverdeeld in Bosa en Bosa maritiem. Bosa ligt aan de rivier, een beetje het binnenland in en ligt in de schaduw van een kasteelruïne op de berg. Tegen de bergflank zijn vele mooi felgekleurde huizen te zien, dewelke mij direct deed terugdenken aan de felgekleurde wij boven Limastad in Peru. Maar hier in deze wijk in Bosa liepen geen jeugdbendes rond. Het oude stadsdeel met zijn kleine maar zeer gezellige steegjes, straten en pleinen is zeker de moeite om in rond te kuieren. Wat ons opviel was dat iedereen druk bezig was om het stadje te versieren met vlaggetjes, bloemen en riet. Op een gegeven moment zagen we mensen hun huis versieren met een groot wit gehaakt kleed. Nu was onze nieuwsgierigheid zo aangewakkerd dat we toch even aan die mensen vroegen waarom iedereen zo in de weer was. Wat blijkt nu, naar jaarlijkse traditie wordt omstreeks 7 september de madonna van het kasteel in een processie naar de kathedraal beneden gedragen. Tijdens deze processie (door de smalle versierde straatjes van de oude stad) zegent de pastoor alle altaren met een mariabeeld die ze voorbij komen. De dag erop volgend wordt het beeld met een processie weer naar het kasteel boven op de berg gedragen waar het blijft staan tot volgend jaar. We hebben het internet afgezocht, maar vonden niets terug over deze eeuwenoude traditie.
Het andere deel van de stad, Bosa maritiem is gelegen aan de zee en is gekenmerkt door zijn haven en het lange strand. Hier hebben we een adventure lab en een multi gedaan.
We besluiten om de volgende dag nog te blijven om de processie te kunnen zien.
Onze gekozen slaapplaats was op dat moment eigenlijk niet de beste, zo bleek nadien. Om 19 uur deden de foodtrucks die daar stonden hun deuren open en begonnen aan hun verkoop van eten en drank. We hebben wel lekker gegeten. Het slecht slapen was niet alleen door het geroezemoes van buiten, maar vooral door het zuur van mijn maag dat mij parten speelde, waarschijnlijk te wijten aan de al te zure limonade die ik al enkele dagen had gedronken.
Slaapplaats : N 40°17.646 E 008°29.942
07/09/2024.
We trokken nog wat de stad in om wat te gaan winkelen (cola en maagtabletten) met de bedoeling na de middag de processie te kunnen zien, doch we horen iets na de middag dat deze pas plaatsvindt om 19 uur, wat voor ons vrij laat is om nog naar een volgende plek te vertrekken en we vrezen dat op onze huidige staanplaats op een zaterdagavond nog meer lawaai zal zijn ’s nachts. Dus na ons middagmaal, een lekkere salade met verse tonijn, rijden we verder naar Oristano. Hier brengen we de nacht door op een camperplaats, genaamd ‘Garden of Eden’ (N 39°54.660 E 008°33.900) uitgebaat door een jong Duits koppel.
Garden of Eden : voor de uitbaters is dit waarschijnlijk zo, maar voor ons is dit een camperplaats/camping die heel rudimentair is. Er is een zelfgebouwde openlucht douche met tuinslang dichtgemaakt met paletten. Om de wc door te spoelen wordt gebruik gemaakt van een emmer water.
De plaats is redelijk ver van Oristano zelf, maar je kan aan de uitbater vragen om naar het stadje gevoerd te worden met hun shuttle dienst (al dan niet betalend). Wij hebben hier geen gebruik van gemaakt.
Lozen van zwart water gebeurt in een IBC-container. Om je wc te ledigen in zo’n container is immers geen sinecure. Het gat zit bovenaan de container, wat als gevolg heeft dat een deel van de inhoud van de wc niet in, maar over de container terecht komt.
Met zijn zeer vriendelijke uitbaters en de plaats op zicht heeft ook wel iets, maar de prijs staat helemaal niet in verhouding tot de rest. 30 euro per dag was wat overdreven en voor elektriciteit moest je nog bijbetalen per KwH. Hiervoor maakte men gebruik van een digitale meter die tussen het verdeelpunt en de camper werd geplaatst. Stroomkabels lagen overal met aftakkingen naar de verschillende afnemers. Om te vermijden dat er over de stekkers zou worden gereden werd er een emmer over geplaatst bij wijze van “bescherming”. Het enige voordeel van deze plaats was dat je volledig afgeschermd was voor inbraak. Het terrein was volledig afgespannen
Garden of Eden : voor de uitbaters is dit waarschijnlijk zo, maar voor ons is dit een camperplaats/camping die heel rudimentair is. Er is een zelfgebouwde openlucht douche met tuinslang dichtgemaakt met paletten. Om de wc door te spoelen wordt gebruik gemaakt van een emmer water.
De plaats is redelijk ver van Oristano zelf, maar je kan aan de uitbater vragen om naar het stadje gevoerd te worden met hun shuttle dienst (al dan niet betalend). Wij hebben hier geen gebruik van gemaakt.
Lozen van zwart water gebeurt in een IBC-container. Om je wc te ledigen in zo’n container is immers geen sinecure. Het gat zit bovenaan de container, wat als gevolg heeft dat een deel van de inhoud van de wc niet in, maar over de container terecht komt.
Met zijn zeer vriendelijke uitbaters en de plaats op zicht heeft ook wel iets, maar de prijs staat helemaal niet in verhouding tot de rest. 30 euro per dag was wat overdreven en voor elektriciteit moest je nog bijbetalen per KwH. Hiervoor maakte men gebruik van een digitale meter die tussen het verdeelpunt en de camper werd geplaatst. Stroomkabels lagen overal met aftakkingen naar de verschillende afnemers. Om te vermijden dat er over de stekkers zou worden gereden werd er een emmer over geplaatst bij wijze van “bescherming”. Het enige voordeel van deze plaats was dat je volledig afgeschermd was voor inbraak. Het terrein was volledig afgespannen
08/09/2024.
Half de voormiddag starten we naar Oristano stad, waar we eerst een wasserette binnenstappen en een wasje draaien. Hierna rijden we verder naar de mysterieuze Su Naraxi di Barumini. Dit is een bouwwerk uit tijden van het bronstijdperk. Het is het enige werelderfgoed op Sardinië.
Dit zijn mysterieuze stenen bouwwerken die 3000 tot 800 jaar voor Christus (in de bronstijd) werden gebouwd. Su Naraxi di Barumini, dat zich bevindt tussen Cagliari en Oristano, is de enige werelderfgoedsite in Sardinië en daarmee ook de bekendste nuraghe. In het totaal vind je zo’n 6.500 nuraghi in Sardinië en ze komen ook enkel op dit eiland voor, waardoor ze erg uniek zijn. Je kan je laten rondleiden door deze mysterieuze stenen bouwwerken of op eigen houtje verkennen. Een rondleiding op de site geeft je alvast een idee over de primitieve inheemse beschaving van het eiland.
Na de interessante rondleiding van deze prehistorische site rijden we verder naar het spookstadje Ingustosu. De weg hier naartoe was veel spannender dan de spookstad zelf. Via een gravelweg van 8,5 km lang komen we in dit stadje aan waar weinig tot niks te zien is. Het is allesbehalve verlaten want er wonnen nog steeds mensen. Het stadje is gelegen tussen 2 grote mijnsites die niet meer worden geëxploiteerd. Deze twee mijnen zijn Ingustosu en Gennamoni, die allebei behoren tot het Montevecchio mijnen complex, waarvan we nog een grote site in het naar boven rijden via de gravelweg zijn gepasseerd. Dit mijnencomplex behoort nu tot het Parco Geominararioen is erkend door Unesco. In mijnen zoals deze werden grote hoeveelheden zilver, lood en zink gewonnen. Tussen 1855 en 1940 beleefde het zijn hoogdagen maar door de WWII stortte de mijnbouw volledig in en in 1968 werden de mijnen voor goed gesloten. Hier zijn we slechts een half uurtje gebleven en daarna zijn we verder gereden naar Pan di Zucchero en de oude mijningang van Porto Flavia. Bij aankomst daar was het verder te laat om nog iets te doen. In het strandbarretje vragen we naar info over de boottochten naar Porto Flavia, maar daar werd ons verteld dat er de eerstvolgende twee dagen geen excursies zouden zijn door de verwachtte toename van de wind.
Slaapplaats aan zee : N 39°19.980 E 008°25.236
Dit zijn mysterieuze stenen bouwwerken die 3000 tot 800 jaar voor Christus (in de bronstijd) werden gebouwd. Su Naraxi di Barumini, dat zich bevindt tussen Cagliari en Oristano, is de enige werelderfgoedsite in Sardinië en daarmee ook de bekendste nuraghe. In het totaal vind je zo’n 6.500 nuraghi in Sardinië en ze komen ook enkel op dit eiland voor, waardoor ze erg uniek zijn. Je kan je laten rondleiden door deze mysterieuze stenen bouwwerken of op eigen houtje verkennen. Een rondleiding op de site geeft je alvast een idee over de primitieve inheemse beschaving van het eiland.
Na de interessante rondleiding van deze prehistorische site rijden we verder naar het spookstadje Ingustosu. De weg hier naartoe was veel spannender dan de spookstad zelf. Via een gravelweg van 8,5 km lang komen we in dit stadje aan waar weinig tot niks te zien is. Het is allesbehalve verlaten want er wonnen nog steeds mensen. Het stadje is gelegen tussen 2 grote mijnsites die niet meer worden geëxploiteerd. Deze twee mijnen zijn Ingustosu en Gennamoni, die allebei behoren tot het Montevecchio mijnen complex, waarvan we nog een grote site in het naar boven rijden via de gravelweg zijn gepasseerd. Dit mijnencomplex behoort nu tot het Parco Geominararioen is erkend door Unesco. In mijnen zoals deze werden grote hoeveelheden zilver, lood en zink gewonnen. Tussen 1855 en 1940 beleefde het zijn hoogdagen maar door de WWII stortte de mijnbouw volledig in en in 1968 werden de mijnen voor goed gesloten. Hier zijn we slechts een half uurtje gebleven en daarna zijn we verder gereden naar Pan di Zucchero en de oude mijningang van Porto Flavia. Bij aankomst daar was het verder te laat om nog iets te doen. In het strandbarretje vragen we naar info over de boottochten naar Porto Flavia, maar daar werd ons verteld dat er de eerstvolgende twee dagen geen excursies zouden zijn door de verwachtte toename van de wind.
Slaapplaats aan zee : N 39°19.980 E 008°25.236
09/09/2024.
Na een rustige nacht, wel wat winderig, en een ontbijtje beslisten we om een wandeling te doen richting Porto Flavia. Porto Flavia bleek dus geen echte haven te zijn maar eigenlijk een mijn met een soort van haven gebouwd op en tegen een rotswand boven de zee.
Via deze haven werden destijds de mineralen vanuit de mijn bijna rechtstreeks op kleine bootjes geladen dewelke dan op hun beurt tot aan Pan de Zucchero (Suikerbroodeiland) vaarden om daar hun goederen om te laden op grotere schepen die dan naar verschillende grote havens (al dan niet aan het vasteland) vaarden.
Dit complex is te bezoeken met een gids. Jammer genoeg heb ikzelf niks van deze toer gezien of gehoord want mijn claustrofobie sloeg plots toe en ik ben dan terug naar buiten moeten gaan. Greet heeft de toer wel verder mee gedaan.
Het begin van de toer start dus in een vrij nauwe gang die men moest ondersteunen omdat hier ook kleilagen in de rondom liggende rotsen zaten en deze niet zo sterk waren. Vooral dit eerste deel van de mijngang was ook veelal donker en als je dan halverwege een groep loopt lijkt het of je nergens heen kan. Halfweg merk je dat de mijngang verder is uitgehouwen in de rotsen. Deze werken werden met de toestellen van vroeger en ook het gebruik van dynamiet gedaan. De mijngang, tot aan zee, is 600 meter lang. In het tweede deel wordt af en toe een tafereel uitgebeeld, of mijnbouwtoestellen tentoongesteld. Op een eindje van zee ontdubbeld de tunnel, langs de rechtertunnel reden de wagentjes langs een 10-tal in rotsen uitgehouwen silo’s, waarin ze konden lossen naar zee, en aldaar tegen de rotswand aangekomen maakten ze een lus om langs de andere gang leeg terug te rijden. Volgens de uitleg van de gids zou het uithouwen van het geheel (600 meter gang en alle silo’s) met de toestellen van toen minstens 2 jaar moeten duren terwijl dit op een half jaar klaar was.
Na het bezoek aan de mijn (Greet dus) zijn we wat verder gaan wandelen maar door het grote klimwerk en omdat we zagen dat we op een toer van meer dan 12 km zaten en het al in de namiddag was zijn we niet te ver gegaan. We gebruikten onze picknick en keerden terug naar beneden.
We zijn dan verder gereden naar Carloforte.
Carloforte is gelegen op het eiland San Pietro, dus moesten we met een ferry mee. We nemen dadelijk ook een ticket om van San Pietro naar Sant’Antioco te gaan, dan hoeven we nadien niet meer aan te schuiven voor een tweede ticket.
Carloforte is een klein vissersstadje dat in de 18e eeuw werd gesticht door enkele vissersfamilies. Hier hebben we wat rondgelopen over de kade en door de binnenstad. Aan de landzijde is het stadje beschermd door een vestigingsmuur.
Op dit eiland liggen twee cachen die we zijn gaan zoeken. De eerste die we zijn gaan zoeken “Bellavista Spagna” GC1N61F. De klim naar boven was nog doenbaar, enkel was er zoveel wind dat je bijna omver werd geblazen.
Tijdens de rondleiding in “Su Naraxi de Barumini” eerder vertelde de gids mij dat het weer de volgende dag aangenamer zou worden omdat de wind dan vanuit het noordwesten komt en de temperaturen dragelijker zouden zijn. Dat is ook zo, maar ze had er niet bij gezegd dat de wind ook zeer sterk zou gaan aanwakkeren. Dat hebben we goed gemerkt, die avond nadat ik de cache had gevonden blijven we ter plaatse om de nacht door te brengen. Op een gegeven moment, na het eten, heb ik de camper zo geplaatst dat we een beetje uit de wind stonden achter enkele hogere struiken. Greet zei nog dat ze er niet gerust in was, in deze felle wind, maar na het sluiten van haar ogen lag ze in een zalige -kan mij niks schelen- slaap. Toch heerlijk als je zo kunt slapen …
Parkeerplaats : N39°09.024 E 008°18.630
Via deze haven werden destijds de mineralen vanuit de mijn bijna rechtstreeks op kleine bootjes geladen dewelke dan op hun beurt tot aan Pan de Zucchero (Suikerbroodeiland) vaarden om daar hun goederen om te laden op grotere schepen die dan naar verschillende grote havens (al dan niet aan het vasteland) vaarden.
Dit complex is te bezoeken met een gids. Jammer genoeg heb ikzelf niks van deze toer gezien of gehoord want mijn claustrofobie sloeg plots toe en ik ben dan terug naar buiten moeten gaan. Greet heeft de toer wel verder mee gedaan.
Het begin van de toer start dus in een vrij nauwe gang die men moest ondersteunen omdat hier ook kleilagen in de rondom liggende rotsen zaten en deze niet zo sterk waren. Vooral dit eerste deel van de mijngang was ook veelal donker en als je dan halverwege een groep loopt lijkt het of je nergens heen kan. Halfweg merk je dat de mijngang verder is uitgehouwen in de rotsen. Deze werken werden met de toestellen van vroeger en ook het gebruik van dynamiet gedaan. De mijngang, tot aan zee, is 600 meter lang. In het tweede deel wordt af en toe een tafereel uitgebeeld, of mijnbouwtoestellen tentoongesteld. Op een eindje van zee ontdubbeld de tunnel, langs de rechtertunnel reden de wagentjes langs een 10-tal in rotsen uitgehouwen silo’s, waarin ze konden lossen naar zee, en aldaar tegen de rotswand aangekomen maakten ze een lus om langs de andere gang leeg terug te rijden. Volgens de uitleg van de gids zou het uithouwen van het geheel (600 meter gang en alle silo’s) met de toestellen van toen minstens 2 jaar moeten duren terwijl dit op een half jaar klaar was.
Na het bezoek aan de mijn (Greet dus) zijn we wat verder gaan wandelen maar door het grote klimwerk en omdat we zagen dat we op een toer van meer dan 12 km zaten en het al in de namiddag was zijn we niet te ver gegaan. We gebruikten onze picknick en keerden terug naar beneden.
We zijn dan verder gereden naar Carloforte.
Carloforte is gelegen op het eiland San Pietro, dus moesten we met een ferry mee. We nemen dadelijk ook een ticket om van San Pietro naar Sant’Antioco te gaan, dan hoeven we nadien niet meer aan te schuiven voor een tweede ticket.
Carloforte is een klein vissersstadje dat in de 18e eeuw werd gesticht door enkele vissersfamilies. Hier hebben we wat rondgelopen over de kade en door de binnenstad. Aan de landzijde is het stadje beschermd door een vestigingsmuur.
Op dit eiland liggen twee cachen die we zijn gaan zoeken. De eerste die we zijn gaan zoeken “Bellavista Spagna” GC1N61F. De klim naar boven was nog doenbaar, enkel was er zoveel wind dat je bijna omver werd geblazen.
Tijdens de rondleiding in “Su Naraxi de Barumini” eerder vertelde de gids mij dat het weer de volgende dag aangenamer zou worden omdat de wind dan vanuit het noordwesten komt en de temperaturen dragelijker zouden zijn. Dat is ook zo, maar ze had er niet bij gezegd dat de wind ook zeer sterk zou gaan aanwakkeren. Dat hebben we goed gemerkt, die avond nadat ik de cache had gevonden blijven we ter plaatse om de nacht door te brengen. Op een gegeven moment, na het eten, heb ik de camper zo geplaatst dat we een beetje uit de wind stonden achter enkele hogere struiken. Greet zei nog dat ze er niet gerust in was, in deze felle wind, maar na het sluiten van haar ogen lag ze in een zalige -kan mij niks schelen- slaap. Toch heerlijk als je zo kunt slapen …
Parkeerplaats : N39°09.024 E 008°18.630
10/09/2024.
Na een zeer winderige nacht mat weinig slaap en na het ontbijtzijn we verder gereden tot aan de volgende cache “Il Falco delle Regina/Queens Hawk” De cache is verstopt op een klif en de ganse omgeving is een volgelreservaat. Het is een broedgebied van de Eleanor valk. Deze valken trekken elk jaar naar Madagascar om te overwinteren. Om meer te weten over deze valkensoort verwijs ik je graag door naar www.birdingitaly.net
We zijn nog wat blijven rondhangen en hebben enkele valken kunnen spotten, maar ze waren wat ver weg (zie foto)
Hierna zijn we terug naar de haven in Carloforte gereden om de ferry te nemen naar Sant’Anioco.
Thuis had ik gezien dat er enkele caches lagen rond het eiland en ik wou deze gaan zoeken om op die manier enkele mooie plekjes te ontdekken. De eerste cache werd vlot gevonden. Er was een kleine plaats waar het mogelijk was tot parkeren en er lag een pad tot ongeveer de locatie van de cache.
Ook de tweede cache hebben we vlot gevonden, maar het weggetje ernaartoe was minder. Een smalle straat die vaak voor je overgroeid is met bomen en struiken. Rechtsomkeer maken was ook geen optie en 3 km achteruitrijden tussen geparkeerde auto’s enerzijds en overhangende takken anderzijds is ook geen ideale oplossing. Dus even uitstappen en gaan kijken verderop of we kunnen draaien. Gelukkig is dat mogelijk, maar we komen niet ongeschonden uit dit avontuur. Hopelijk zijn de krassen oppervlakkig genoeg en gaan ze weg met het simoniseren van de camper. Maar de cache hebben we wel kunnen loggen.
Daarna zijn we naar onze geplande slaapplaats gereden, alleen was deze reeds volzet en zijnn we enkele honderden meter verder gereden (300m) om dan daar op een parking te overnachten. De bedoeling was om bij ‘Mario en Pinelle’ te overnachten (N39°00.492 E 008°23.166) We zijn daar echter wel gaan eten!
De nacht verliep redelijk rustig, buiten de wind die nog steeds vrij krachtig waait vanuit het noordwesten. Het enige voordeel van deze wind is dat de temperaturen hier dragelijker zijn. Geen 34° tot 38° maar een aangename 25° tot 27°.
We zijn nog wat blijven rondhangen en hebben enkele valken kunnen spotten, maar ze waren wat ver weg (zie foto)
Hierna zijn we terug naar de haven in Carloforte gereden om de ferry te nemen naar Sant’Anioco.
Thuis had ik gezien dat er enkele caches lagen rond het eiland en ik wou deze gaan zoeken om op die manier enkele mooie plekjes te ontdekken. De eerste cache werd vlot gevonden. Er was een kleine plaats waar het mogelijk was tot parkeren en er lag een pad tot ongeveer de locatie van de cache.
Ook de tweede cache hebben we vlot gevonden, maar het weggetje ernaartoe was minder. Een smalle straat die vaak voor je overgroeid is met bomen en struiken. Rechtsomkeer maken was ook geen optie en 3 km achteruitrijden tussen geparkeerde auto’s enerzijds en overhangende takken anderzijds is ook geen ideale oplossing. Dus even uitstappen en gaan kijken verderop of we kunnen draaien. Gelukkig is dat mogelijk, maar we komen niet ongeschonden uit dit avontuur. Hopelijk zijn de krassen oppervlakkig genoeg en gaan ze weg met het simoniseren van de camper. Maar de cache hebben we wel kunnen loggen.
Daarna zijn we naar onze geplande slaapplaats gereden, alleen was deze reeds volzet en zijnn we enkele honderden meter verder gereden (300m) om dan daar op een parking te overnachten. De bedoeling was om bij ‘Mario en Pinelle’ te overnachten (N39°00.492 E 008°23.166) We zijn daar echter wel gaan eten!
De nacht verliep redelijk rustig, buiten de wind die nog steeds vrij krachtig waait vanuit het noordwesten. Het enige voordeel van deze wind is dat de temperaturen hier dragelijker zijn. Geen 34° tot 38° maar een aangename 25° tot 27°.
11/09/2024.
Wij keerden vandaag verder terug naar het hoofdeiland Sardinië. Volgende stop is bij Porto Pino. De coördinaten van de voorziene stop- en slaapplaats zijn echt niet bereikbaar met onze camper. Het is een verlaten militaire site waar het zeer rustig is met zeer mooie uitzichten. Ideaal om met een campervan te gaan staan. Maar wij hebben al genoeg krassen op de camper en besluiten verder te rijden in de richting van onze volgende bestemming. We kijken onderweg dan wel waar we kunnen stoppen of overnachten. Een 2- à 3-tal km verder zien we al een bordje met een camper erop en we besluiten dit te volgen. Uiteindelijk komen we terecht bij een Agricamperplaats waar we voor 24 euro 24 uren kunnen staan. Deze plek is echt voorzien voor campers met ruime plaatsen zodat je zelfs kan buiten zitten. Ook lozen, water nemen en douche en toilet zijn inbegrepen. De rest van de dag doen we het rustig aan en vullen onze memoires verder aan.
12/09/2024.
Na een goede nachtrust en een simpel ontbijt gaan we op zoek naar de flamingokolonie die in Porto Pino moet zitten. Na enkele kilometer wandelen zien we ze zitten, alleen wat jammer dat ze zover weg staan in de lagune. Op datzelfde moment begint het te regenen met in de verte gedonder. Ja, mensen ook hier regent het af en toe. We besluiten om terug te keren naar de camper. Gelukkig had ik de regenponcho’s meegenomen want het regenen ging over van enkele naar heel veel druppels. Tegen dat we terug op de camperplaats waren was het gedaan ermee.
Toch besluiten we verder te rijden naar Chia. Maar eerste gebruik maken van de lozingsfaciliteiten hier.
Onderweg moeten we nog winkelen want het brood is op. Maar dat is geen evidentie, een winkel vinden, in deze contreien. Door het zoeken naar een winkel zijn we in Chia niet gebleven en verder doorgereden. Na enkele kilometer komen we een winkel tegen maar net te laat gezien. Gelukkig zie ik even verder een bordje met ‘market – rechtsaf’ Daar hebben we de noodzakelijke etenswaren ingeslagen en zijn we verder gereden tot we een plaats vonden om te overnachten. Dit wordt camping Calad’Ostia. We waren een uurtje te vroeg om aan te melden aan de receptie, dus keken we eerst wat rond op de camping en dronken we iets in de bar. Gelukkig zaten we onder een afdak want toen begon het te gieten alsof we een gratis douche kregen.
Voor de rest van de avond hebben we het rustig gehouden en ’s avonds zijn we een heerlijke pizza gaan eten op de camping.
Toch besluiten we verder te rijden naar Chia. Maar eerste gebruik maken van de lozingsfaciliteiten hier.
Onderweg moeten we nog winkelen want het brood is op. Maar dat is geen evidentie, een winkel vinden, in deze contreien. Door het zoeken naar een winkel zijn we in Chia niet gebleven en verder doorgereden. Na enkele kilometer komen we een winkel tegen maar net te laat gezien. Gelukkig zie ik even verder een bordje met ‘market – rechtsaf’ Daar hebben we de noodzakelijke etenswaren ingeslagen en zijn we verder gereden tot we een plaats vonden om te overnachten. Dit wordt camping Calad’Ostia. We waren een uurtje te vroeg om aan te melden aan de receptie, dus keken we eerst wat rond op de camping en dronken we iets in de bar. Gelukkig zaten we onder een afdak want toen begon het te gieten alsof we een gratis douche kregen.
Voor de rest van de avond hebben we het rustig gehouden en ’s avonds zijn we een heerlijke pizza gaan eten op de camping.
13/09/2024.
We besloten om nog een nacht te blijven staan en een dag rust in te bouwen. Zo kunnen we ook nog de blog bijwerken.
Vandaag was het een echte rustdag. Buiten een kleine wandeling langs de kustweg, zijn we zeer inactief geweest. Morgen trekken we verder terug naar het noorden. Morgen rijden we naar Pula om een Romeinse site te gaan bezoeken. En dan verder naar Cagliari, de hoofdplaats van Sardinië.
Vandaag was het een echte rustdag. Buiten een kleine wandeling langs de kustweg, zijn we zeer inactief geweest. Morgen trekken we verder terug naar het noorden. Morgen rijden we naar Pula om een Romeinse site te gaan bezoeken. En dan verder naar Cagliari, de hoofdplaats van Sardinië.
14/09/2024.
Zoals eerder gezegd rijden we vandaag naar Cagliari met een tussenstop in Pula waar we een bezoek brengen aan een archeologische site van een Romeinse nederzetting van +/- 200 AD. Deze nederzetting had de naam Nora. Hier zijn mooie mozaïeken te zien, die nog tamelijk intact zijn. Jammer genoeg hadden ze enkele gedrochten neer geplant (Kunst met de grote “K”). Voor mij horen zulke dingen niet thuis op een archeologische site.
Na ons bezoek aan Nora trekken we verder naar Cagliari. Hier gaan we staan op een afgesloten camperplaats in de stad, die tevens 24/24 bewaakt is
Bij de poort aangekomen worden we ontvangen door een persoon van Afrikaanse oorsprong, beter bekend zwarte. Hij was redelijk nors en kort van stof. Maar toen hij aan zag dat we van België waren en frans spraken verdween zijn norsheid en werd hij bijna vriendelijk. Na installatie zijn we Cagliari ingetrokken om de oude stad te verkennen en tegelijkertijd wat caches te gaan zoeken.
Nadat we terug waren van onze stadswandeling nog snel wat inkopen gaan doen om daarna te eten en ons voor te bereiden op de nacht.
Slaapplaats : N 39°12.616 E 009°07.169
Na ons bezoek aan Nora trekken we verder naar Cagliari. Hier gaan we staan op een afgesloten camperplaats in de stad, die tevens 24/24 bewaakt is
Bij de poort aangekomen worden we ontvangen door een persoon van Afrikaanse oorsprong, beter bekend zwarte. Hij was redelijk nors en kort van stof. Maar toen hij aan zag dat we van België waren en frans spraken verdween zijn norsheid en werd hij bijna vriendelijk. Na installatie zijn we Cagliari ingetrokken om de oude stad te verkennen en tegelijkertijd wat caches te gaan zoeken.
Nadat we terug waren van onze stadswandeling nog snel wat inkopen gaan doen om daarna te eten en ons voor te bereiden op de nacht.
Slaapplaats : N 39°12.616 E 009°07.169
15/09/2024.
Na een goede nachtrust en een licht ontbijt rijden we verder richting Villasimius.
Cagliari juist buiten zagen we de kans nog even te stoppen om flamingo’s te spotten. Daags ervoor hadden we gezien op weg naar Cagliari dat er net voor de stad heel veel zaten, maar toen hadden we geen kans ervoor te stoppen.
Door de drukte in Villasimius zijn we daar niet gebleven en verder doorgereden in de richting van onze volgende bestemming.
Een 30-tal km voorbij Villasimius verlaat ik de weg en vinden we een plaatsje om de nacht door te brengen, vlak bij het strand, dichtbij het stadje Muravera.
Via de app Wikiloc vind ik een wandeling die deels door de bossen gaat en deels langs het strand. Het stuk langs het strand blijkt redelijk zwaar te zijn voor Greet owv het mulle zand dat hoog opgespoten lijkt. Maar na bijna 10 km komen we terug aan de camper. Na de gebruikelijke avondrituelen van eten en wat zitten/liggen niksen is het weeral tijd om onze amigo in te trekken
Cagliari juist buiten zagen we de kans nog even te stoppen om flamingo’s te spotten. Daags ervoor hadden we gezien op weg naar Cagliari dat er net voor de stad heel veel zaten, maar toen hadden we geen kans ervoor te stoppen.
Door de drukte in Villasimius zijn we daar niet gebleven en verder doorgereden in de richting van onze volgende bestemming.
Een 30-tal km voorbij Villasimius verlaat ik de weg en vinden we een plaatsje om de nacht door te brengen, vlak bij het strand, dichtbij het stadje Muravera.
Via de app Wikiloc vind ik een wandeling die deels door de bossen gaat en deels langs het strand. Het stuk langs het strand blijkt redelijk zwaar te zijn voor Greet owv het mulle zand dat hoog opgespoten lijkt. Maar na bijna 10 km komen we terug aan de camper. Na de gebruikelijke avondrituelen van eten en wat zitten/liggen niksen is het weeral tijd om onze amigo in te trekken
16/09/2024.
Vandaag gaat de rit verder naar de Gorropu kloof. Maar eerst weer op zoek naar een grootwarenhuis voor wat inkopen. In de kleinere bergdorpen is het niet mogelijk om onze camper ergens te parkeren, dus waren we genoodzaakt eerst voorbij de voorziene stopplaats te rijden om verder door te gaan winkelen. Hier vonden we een grote winkel met parking. Daarna konden we terug naar onze stopplaats (52 km heen en weer)
Na installatie zijn we een stukje gaan verkennen van de wandeling naar de kloof morgen
Na installatie zijn we een stukje gaan verkennen van de wandeling naar de kloof morgen
17/09/2024.
Wandeling naar de Gorropukloof.
Het zal wel een pittige wandeling worden, 700 m dalen op 4,9 km, de dijspieren en knieën zullen wel gaan afzien. Aangezien het beginpunt van de wandeling 600 m verwijderd is van de camperplaats waar we staan en we eerst een stukje omhoog moeten en dan weer naar beneden zijn onze spieren al wat opgewarmd voor het echte werk; de daling naar de kloof.
Hiervoor wordt door de mensen die deze wandeling hebben uitgestippeld 2 uur gerekend. Het eerste uur gaat redelijk goed met hier en daar een redelijk moeilijke passage, maar Greet heeft op dit ogenblik eigenlijk weinig problemen. We hebben mooie vergezichten, mooie stukken door de bomen en hier en daar een vlak stukje over een steenlawine. Het tweede uur is weer wat anders, de daling wordt iets sterker en de passages worden dan ook een stuk pittiger. Bij Greet begint de vermoeidheid toe te slaan met alle gevolgen vandien; minder zeker van zichzelf, minder vast, meer glijden… Dit alles ten gevolge van de vermoeidheid… maar na 2 uur en 5 minuten staan we aan het begin van de kloof. Nu komt de twijfel bij Greet : ga ik verder mee de kloof in of niet. Uiteindelijk besluit ze, na een kwartiertje op adem komen, om toch mee te gaan. Echter halfweg het groene deel van de kloof houdt ze het voor bekeken en ga ik alleen verder tot aan het punt van waar het verboden is voor toeristen. Dit omdat je hier veel ervaring nodig hebt om over de rotsblokken je pad te zoeken.
De tocht door de kloof is indrukwekkend met wanden die 500 m boven je uitsteken en die op bepaalde plaatsen maar 5 m van elkaar gescheiden zijn. Blijkbaar is dit één van de diepste kloven in Europa. Het meest unieke aan deze kloof is dat de wanden op een hoogte van 10 m maar 5 m uit elkaar staat. Op de terugweg maak ik een filmke zodat Greet ook een indruk heeft van de kloof. Het enige jammere aan de kloof zijn de toeristen die zich niet houden aan de veiligheidsbriefing die je krijgt voor je de kloof ingaat. Velen kunnen het niet laten om te roepen in de kloof waardoor de fauna wordt verstoord.
Eenmaal terug uit de kloof overleggen we wat we gaan doen. Greet besluit om terug te keren met de Jeep en busje naar het beginpunt. Ikzelf ga te voet terug. Ik kan je vertellen dat naar beneden komen al redelijk pittig was, maar het naar boven gaan was zwaar, heel zwaar… Ik was blij dat Greet met de Jeep terug ging want dit had ze nooit kunnen doen. Voor haar waren de eerste 20 m omhoog redelijk pittig en heb ik haar eerst nog geholpen omhoog te komen en daarna was het nog 3 kwartier tot een uur een redelijk doenbare wandeling tot aan het oppikpunt van de Jeeps.
Raar maar waar, ik kwam als eerste aan op de afgesproken plaats. In 1 uur en drie kwartier was ik terug boven aan het beginpunt. Greet kwam 5 minuten later aan.
Eerst een welverdiende pint gedronken en dan terug naar de camper langs de weg die de uitbater van de camperplaats ons aanwees. Weer dalen, sterk dalen en dan terug omhoog, over een omheining van 2 meter via een trap. Al bij al was het een hele ervaring en een goed gevoel om nog eens diep te gaan. Die nacht heb ik heel goed geslapen.
Het zal wel een pittige wandeling worden, 700 m dalen op 4,9 km, de dijspieren en knieën zullen wel gaan afzien. Aangezien het beginpunt van de wandeling 600 m verwijderd is van de camperplaats waar we staan en we eerst een stukje omhoog moeten en dan weer naar beneden zijn onze spieren al wat opgewarmd voor het echte werk; de daling naar de kloof.
Hiervoor wordt door de mensen die deze wandeling hebben uitgestippeld 2 uur gerekend. Het eerste uur gaat redelijk goed met hier en daar een redelijk moeilijke passage, maar Greet heeft op dit ogenblik eigenlijk weinig problemen. We hebben mooie vergezichten, mooie stukken door de bomen en hier en daar een vlak stukje over een steenlawine. Het tweede uur is weer wat anders, de daling wordt iets sterker en de passages worden dan ook een stuk pittiger. Bij Greet begint de vermoeidheid toe te slaan met alle gevolgen vandien; minder zeker van zichzelf, minder vast, meer glijden… Dit alles ten gevolge van de vermoeidheid… maar na 2 uur en 5 minuten staan we aan het begin van de kloof. Nu komt de twijfel bij Greet : ga ik verder mee de kloof in of niet. Uiteindelijk besluit ze, na een kwartiertje op adem komen, om toch mee te gaan. Echter halfweg het groene deel van de kloof houdt ze het voor bekeken en ga ik alleen verder tot aan het punt van waar het verboden is voor toeristen. Dit omdat je hier veel ervaring nodig hebt om over de rotsblokken je pad te zoeken.
De tocht door de kloof is indrukwekkend met wanden die 500 m boven je uitsteken en die op bepaalde plaatsen maar 5 m van elkaar gescheiden zijn. Blijkbaar is dit één van de diepste kloven in Europa. Het meest unieke aan deze kloof is dat de wanden op een hoogte van 10 m maar 5 m uit elkaar staat. Op de terugweg maak ik een filmke zodat Greet ook een indruk heeft van de kloof. Het enige jammere aan de kloof zijn de toeristen die zich niet houden aan de veiligheidsbriefing die je krijgt voor je de kloof ingaat. Velen kunnen het niet laten om te roepen in de kloof waardoor de fauna wordt verstoord.
Eenmaal terug uit de kloof overleggen we wat we gaan doen. Greet besluit om terug te keren met de Jeep en busje naar het beginpunt. Ikzelf ga te voet terug. Ik kan je vertellen dat naar beneden komen al redelijk pittig was, maar het naar boven gaan was zwaar, heel zwaar… Ik was blij dat Greet met de Jeep terug ging want dit had ze nooit kunnen doen. Voor haar waren de eerste 20 m omhoog redelijk pittig en heb ik haar eerst nog geholpen omhoog te komen en daarna was het nog 3 kwartier tot een uur een redelijk doenbare wandeling tot aan het oppikpunt van de Jeeps.
Raar maar waar, ik kwam als eerste aan op de afgesproken plaats. In 1 uur en drie kwartier was ik terug boven aan het beginpunt. Greet kwam 5 minuten later aan.
Eerst een welverdiende pint gedronken en dan terug naar de camper langs de weg die de uitbater van de camperplaats ons aanwees. Weer dalen, sterk dalen en dan terug omhoog, over een omheining van 2 meter via een trap. Al bij al was het een hele ervaring en een goed gevoel om nog eens diep te gaan. Die nacht heb ik heel goed geslapen.
18/09/2024.
Orgosolo staat op het programma vandaag.
In Orgosolo is men in de jaren1969 begonnen met de muren te gebruiken om je overtuigingen uit te beelden. In het begin waren dat vooral een groep anarchisten die dat deden. Sindsdien is het een traditie geworden om je boodschap zo uit te dragen. Nu voor ons viel dit bezoek wat tegen. Ten eerste, we verstaan niks van de teksten op de muren en vele van de tekeningen zijn, hoe moet ik het zeggen, precies gemaakt door kleuters, waar niks mis mee is als dit inderdaad zo zou zijn.
We hebben eerlijk gezegd veel mooiere muurschilderingen gezien in de dorpen onderweg dan deze in Orgosolo. Andere mensen zullen deze muurschilderingen wel allemaal mooi vinden, voor ons sprongen er slechts enkele tussenuit.
Van hieruit zouden we normaal verder rijden naar de golf van Orosei, maar omdat we tot de constatatie komen dat we onvoldoende gas hebben om nog verder vrij te gaan staan. We hebben 2 mogelijkheden: 1) we zoeken enkele nog plaatsen met stroom om te gaan staan; 2) we kopen een fles gas hier van 5 kg. We besluiten om voor de gasfles te gaan, maar voor deze nacht zijn we verplicht een plaats met elektriciteit te zoeken. Dit wordt een camping in Siniscola.
Slaapplaats : camping Calapineta N 40°34.185 E 009°47.120
In Orgosolo is men in de jaren1969 begonnen met de muren te gebruiken om je overtuigingen uit te beelden. In het begin waren dat vooral een groep anarchisten die dat deden. Sindsdien is het een traditie geworden om je boodschap zo uit te dragen. Nu voor ons viel dit bezoek wat tegen. Ten eerste, we verstaan niks van de teksten op de muren en vele van de tekeningen zijn, hoe moet ik het zeggen, precies gemaakt door kleuters, waar niks mis mee is als dit inderdaad zo zou zijn.
We hebben eerlijk gezegd veel mooiere muurschilderingen gezien in de dorpen onderweg dan deze in Orgosolo. Andere mensen zullen deze muurschilderingen wel allemaal mooi vinden, voor ons sprongen er slechts enkele tussenuit.
Van hieruit zouden we normaal verder rijden naar de golf van Orosei, maar omdat we tot de constatatie komen dat we onvoldoende gas hebben om nog verder vrij te gaan staan. We hebben 2 mogelijkheden: 1) we zoeken enkele nog plaatsen met stroom om te gaan staan; 2) we kopen een fles gas hier van 5 kg. We besluiten om voor de gasfles te gaan, maar voor deze nacht zijn we verplicht een plaats met elektriciteit te zoeken. Dit wordt een camping in Siniscola.
Slaapplaats : camping Calapineta N 40°34.185 E 009°47.120
19/09/2024.
De zoektocht naar gas kan beginnen.
Uiteindelijk vinden we in Siniscola een verdeler van gasflessen, maar die kon ons jammer genoeg niet verder helpen, ze gaf ons een adres van hun leverancier een paar kilometer terug van waar we kwamen. Op Google zien we dat we nog een uur hebben voordat hij sluit voor de siësta. Dus snel terug naar de camper en hopelijk zijn we op tijd daar. Daar aangekomen moeten we onze gasfles geven en de eigenaar zegt dat we tegen half 5 terug kunnen komen om onze gasfles op te pikken. Aangezien het middag is besluiten we eerst iets te eten om dan in de directe omgeving wat te gaan doen. 3 kwartier later komt een italiaan kloppen op het raam om te zeggen dat de fles gevuld is. Dat was snel. Voor 30 euro hadden we terug een volle gasfles. Wij heel blij. Nu kunnen we terug vrij gaan staan.
Gasvullen bij Masala Carburantie in Siniscola SP12 – N40°33.779 E 009°42.375
Na het vullen zijn we terug naar Orosei gereden.
Het stadje hebben we bezocht en onze was gedaan in een zelf wassalon.
In het oude stadsdeel moeten vroeger heel katholieke mensen gewoond hebben want haast in elke straat die je inging stond een kerk of een grote kapel.
We sliepen op een parking net buiten de stad.
Slaapplaats : N E
Uiteindelijk vinden we in Siniscola een verdeler van gasflessen, maar die kon ons jammer genoeg niet verder helpen, ze gaf ons een adres van hun leverancier een paar kilometer terug van waar we kwamen. Op Google zien we dat we nog een uur hebben voordat hij sluit voor de siësta. Dus snel terug naar de camper en hopelijk zijn we op tijd daar. Daar aangekomen moeten we onze gasfles geven en de eigenaar zegt dat we tegen half 5 terug kunnen komen om onze gasfles op te pikken. Aangezien het middag is besluiten we eerst iets te eten om dan in de directe omgeving wat te gaan doen. 3 kwartier later komt een italiaan kloppen op het raam om te zeggen dat de fles gevuld is. Dat was snel. Voor 30 euro hadden we terug een volle gasfles. Wij heel blij. Nu kunnen we terug vrij gaan staan.
Gasvullen bij Masala Carburantie in Siniscola SP12 – N40°33.779 E 009°42.375
Na het vullen zijn we terug naar Orosei gereden.
Het stadje hebben we bezocht en onze was gedaan in een zelf wassalon.
In het oude stadsdeel moeten vroeger heel katholieke mensen gewoond hebben want haast in elke straat die je inging stond een kerk of een grote kapel.
We sliepen op een parking net buiten de stad.
Slaapplaats : N E
20/09/2024.
Na een goede nachtrust rijden we naar een andere plaats die niet in ons routebook staat. We gaan om een wandeling in de bergen, normaal geen te zwaar, volgens de foto’s die ik zag op google. We rijden naar het beginpunt bij een taverne waar een redelijke parking is waar we de camper makkelijk kunnen parkeren. (N 40°32.559 E 009°36.219)
Van hieruit vertrekken verschillende wandelpaden die ook te vinden zijn op Wiciloc. De onze staat ook op Wiciloc nu “Sant’Anna I”
Aanvankelijk was de route goed te doen, ze ging bergop maar was niet te zwaar. We volgen de wandelpaden met nummers 104/104A/105/100/106A. Op een gegeven moment waren we boven op de bergkam aan het wandelen. Ik dacht; dat is eens wat anders; en Greet ging goed mee. Maar op den duur blijven we maar op die bergkam lopen en het punt waar we naar beneden konden beginnen dalen bleef maar van ons verwijderd. Wat moest gebeuren, gebeurde ook. Greet werd moe en bezeerde zich aan haar scheenbeen, dat weer een stuk vel minder had dat vasthing. Langzaam maar zeker kroop de tijd vooruit en ik begon wat stress te krijgen en begon te vrezen dat we de nacht misschien daarboven zouden moeten doorbrengen. Het pad werd er ook niet makkelijker op. Maar uiteindelijk bereikten we het punt waar we terug naar beneden konden gaan. Eerst een kwartiertje pauze nemen hier… Gelukkig ging de afdaling redelijk vlot en bereikten we de weg die naar de camper leidde. Tegen 18 uur waren we terug aan de camper. Jammer genoeg was de keuken van de taverne reeds gesloten en we hadden geen van ons beiden nog zin om te koken. Dan maar terug de bergen uit rijden naar Siniscola om te eten en dan daar maar gebleven om te slapen.
Slaapplaats (parking nabij een school) : N 40°34.691 E 009°42.071 (let wel: in Sardinië is er blijkbaar ook op zaterdagochtend school en ben je hier dus tijdig wakker van een lawaaierige speelplaats)
O ja, petje af voor Greet want dit was allesbehalve gemakkelijk voor haar. Dikke pluim hoor!
Van hieruit vertrekken verschillende wandelpaden die ook te vinden zijn op Wiciloc. De onze staat ook op Wiciloc nu “Sant’Anna I”
Aanvankelijk was de route goed te doen, ze ging bergop maar was niet te zwaar. We volgen de wandelpaden met nummers 104/104A/105/100/106A. Op een gegeven moment waren we boven op de bergkam aan het wandelen. Ik dacht; dat is eens wat anders; en Greet ging goed mee. Maar op den duur blijven we maar op die bergkam lopen en het punt waar we naar beneden konden beginnen dalen bleef maar van ons verwijderd. Wat moest gebeuren, gebeurde ook. Greet werd moe en bezeerde zich aan haar scheenbeen, dat weer een stuk vel minder had dat vasthing. Langzaam maar zeker kroop de tijd vooruit en ik begon wat stress te krijgen en begon te vrezen dat we de nacht misschien daarboven zouden moeten doorbrengen. Het pad werd er ook niet makkelijker op. Maar uiteindelijk bereikten we het punt waar we terug naar beneden konden gaan. Eerst een kwartiertje pauze nemen hier… Gelukkig ging de afdaling redelijk vlot en bereikten we de weg die naar de camper leidde. Tegen 18 uur waren we terug aan de camper. Jammer genoeg was de keuken van de taverne reeds gesloten en we hadden geen van ons beiden nog zin om te koken. Dan maar terug de bergen uit rijden naar Siniscola om te eten en dan daar maar gebleven om te slapen.
Slaapplaats (parking nabij een school) : N 40°34.691 E 009°42.071 (let wel: in Sardinië is er blijkbaar ook op zaterdagochtend school en ben je hier dus tijdig wakker van een lawaaierige speelplaats)
O ja, petje af voor Greet want dit was allesbehalve gemakkelijk voor haar. Dikke pluim hoor!
21/09/2024.
We besluiten om het vandaag wat rustiger aan te doen en niet de bergen in te trekken. Dus rijden we naar een Agricamping op een hoog plateau. We nemen een dag van rust. We maken kennis met de zeer vriendelijke eigenaar en hunne fox, die ons overal volgt en zelfs de nacht aan de camper doorbrengt en ons bewaakt. ’s Avonds gaan we eten bij de boer. Het eten was overheerlijk en van eigen kweek.
We hebben een heerlijk rustige nacht doorgebracht daar op dat plateau. Uiteindelijk stonden we er met 2 campers.
We hebben een heerlijk rustige nacht doorgebracht daar op dat plateau. Uiteindelijk stonden we er met 2 campers.
22/09/2024.
Vandaag volgen we terug het routebook. We gaan naar Isla Maddelena. Hiervoor rijden we 130 km over kleine bergwegen en in Palau nemen we de ferry tot op het eiland. Buiten een kleine wandeling doen we niet veel meer vandaag. Morgen gaan we wat wandelen in de omgeving. Verder werken we de website bij en sorteren de foto’s want op de duur is het moeilijk om te weten welke waar is genomen.
23/09/2024.
Zoals gisteren is gezegd, zijn we de stad en omgeving gaan verkennen van de havenstad Moneta. We hebben een mooie wandeling gemaakt en zijn wat gaan cachen.
Deze stad bestaat zoals vele van de steden op Sardinië uit kleine straatjes en stegen. Elk stadje heeft zo zijn charmes. Het is steeds heel gezellig om te vertoeven in de achterafstraatjes en stegen, ver weg van het massatoerisme.
Ons verlof begint stilaan naar het eind te lopen. Morgen gaan we naar een museum van Garibaldi, de man die Italië één maakte.
Deze stad bestaat zoals vele van de steden op Sardinië uit kleine straatjes en stegen. Elk stadje heeft zo zijn charmes. Het is steeds heel gezellig om te vertoeven in de achterafstraatjes en stegen, ver weg van het massatoerisme.
Ons verlof begint stilaan naar het eind te lopen. Morgen gaan we naar een museum van Garibaldi, de man die Italië één maakte.
24/09/2024.
Vandaag gaan we naar de woon- en sterfplaats van Giuseppe Garibaldi.
Giuseppe was geboren in Nice op 4 juli 1807 en overleed op 2 juni 1882 op Caprena. Hij was generaal, politicus en nationalist die een grote rol speelde in de geschiedenis van Italië. Samen met Camillo Cavens, Victor Emmanuel II van Italië en Giuseppe Mazrini wordt hij beschouwd als één van de Italiaanse vaders des vaderlands.
Hij huwde 3 maal. Eerst met Anita Garibaldi, na haar dood met Giuseppina Raimondi (voor één dag; het bleek dat ze zwanger was van een andere man). Nadat dit huwelijk werd ontbonden (wat enkele jaren in beslag nam) huwde hij met Francesca Armosino. Zij bleven samen tot aan zijn dood. Hij kreeg in totaal 7 kinderen. In 1854 kocht hij de helft van het eiland Caprena waar hij zich vestigde met zijn familie. Daar wijdde hij zich aan het boerenleven. Voor meer info verwijs ik jullie naar het internet.
Het museum is eigenlijk de woonplaats van Garibaldi. De laatste van zijn nageslacht stierf in 1958 in deze woning, dewelke op dat moment reeds geklasseerd was als monument. Alle leden van de familie die op Caprena leefden zijn ook daar begraven.
Na ons bezoek aan het museum, wat ongelofelijk duur was (0,16 € = foutje aan de kassa) deden we nog een toertje op het eiland met de camper om dan met de ferry terug te keren naar Palau.
Aangezien we vanuit Palau geen mogelijke staan- of slaapplaats meer zagen onderweg zijn we dan meer ineens doorgereden naar onze laatste halte en slaapplaats, dit was trouwens ook onze eerste slaapplaats op Sardinië geweest. Vrijdag aanstaande moeten we de ferry op naar Genua en dan 1200 km rijden tot thuis want maandag moet Greet weer gaan werken.
Giuseppe was geboren in Nice op 4 juli 1807 en overleed op 2 juni 1882 op Caprena. Hij was generaal, politicus en nationalist die een grote rol speelde in de geschiedenis van Italië. Samen met Camillo Cavens, Victor Emmanuel II van Italië en Giuseppe Mazrini wordt hij beschouwd als één van de Italiaanse vaders des vaderlands.
Hij huwde 3 maal. Eerst met Anita Garibaldi, na haar dood met Giuseppina Raimondi (voor één dag; het bleek dat ze zwanger was van een andere man). Nadat dit huwelijk werd ontbonden (wat enkele jaren in beslag nam) huwde hij met Francesca Armosino. Zij bleven samen tot aan zijn dood. Hij kreeg in totaal 7 kinderen. In 1854 kocht hij de helft van het eiland Caprena waar hij zich vestigde met zijn familie. Daar wijdde hij zich aan het boerenleven. Voor meer info verwijs ik jullie naar het internet.
Het museum is eigenlijk de woonplaats van Garibaldi. De laatste van zijn nageslacht stierf in 1958 in deze woning, dewelke op dat moment reeds geklasseerd was als monument. Alle leden van de familie die op Caprena leefden zijn ook daar begraven.
Na ons bezoek aan het museum, wat ongelofelijk duur was (0,16 € = foutje aan de kassa) deden we nog een toertje op het eiland met de camper om dan met de ferry terug te keren naar Palau.
Aangezien we vanuit Palau geen mogelijke staan- of slaapplaats meer zagen onderweg zijn we dan meer ineens doorgereden naar onze laatste halte en slaapplaats, dit was trouwens ook onze eerste slaapplaats op Sardinië geweest. Vrijdag aanstaande moeten we de ferry op naar Genua en dan 1200 km rijden tot thuis want maandag moet Greet weer gaan werken.
Algemene indruk van Sardinië.
Sardinië is een zeer mooi eiland om te bezoeken, met zeer mooi plaatsen en stranden. Ondanks dat er op alle campings en in de steden de nadruk wordt gelegd op het sorteren van het afval, nog meer dan bij ons is Sardinië jammer genoeg een zeer vuile plaats. Overal ligt er afval op de parkings, langs de wegen. Hopelijk komt in de toekomst hierin verandering.
Wij hopen dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten van onze tocht in Sardinië. Natuurlijk hebben we niet alles kunnen plaatsen hier, maar moesten er vragen zijn neem dan gerust contact met ons op.
Tot een volgende reis,
Greet en Stefan.
Wij hopen dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten van onze tocht in Sardinië. Natuurlijk hebben we niet alles kunnen plaatsen hier, maar moesten er vragen zijn neem dan gerust contact met ons op.
Tot een volgende reis,
Greet en Stefan.