Compostela 2019.

​De treinreis.

Zaterdag 19 oktober.
04.15u de wekker loopt af, tijd om op te staan en ons klaar te maken. Om 05u komt Paul ons halen om naar Antwerpen Centraal te rijden.
Daar aangekomen zie ik dat de eerste trein naar Brussel Zuid pas om vijf na zeven vertrekt, dat is ruim te laat ik moet de trein van 06.09u hebben. De info is nog gesloten gelukkig vind Greet een loket dat open is en daar wordt gezegd dat de trein van 06.09u op spoor 22 vertrekt. Dus wij snel 3 verdiepen naar beneden en ja hoor daar staat de trein netjes te wachten. Hier neemt ik afscheid van Greet en Paul. Greet zag het dit keer niet zitten dat ik weg ging voor zo lang. Om 06.10u vertrekt de trein richting Brussel Zuid.
Vanuit Brussel Zuid gaat het richting Parijs Noord met een gezapige snelheid van 300km/u ben je daar dan ook zo. Daar aangekomen moet ik op de metro overstappen naar Montparnasse. De metro is tsjokke vol hier wordt mijn claustrofobie nog eens op de proef gesteld. Maar al bij al valt het goed mee en kom ik zonder enig probleem in Montparnasse aan. Vanaf hier gaat het met de TGV naar Bordeaux st Jean. Hier lopen vele boze en geïrriteerde mensen rond, rede hiervan is een wilde staking bij de Franse spoorwegen.
Na wat rondvragen krijg ik te horen dat mijn aansluiting naar Saint Jean Pied De Port nog niet is afgelast. Met een kwartier vertraging gaat het richting Bayonne waar ik nu nog maar 1.25u moet wachten. Uiteindelijk vertrekt de trein 8min vroeger naar Saint Jean Pied De Port. Omstreeks 19.30u kom ik in Saint Jean aan en tref ik Jos op het afgesproken terrasje samen met nog een oud collega die op bezoek is. Na de nodige pinten en eens goed te hebben gegeten gaat het richting de gite en is het bed tijd.

​De eerste dag.

Zondag 20 oktober.
Weinig gedaan vandaag buiten wat rond gelopen en cachke gepakt, het is tenslotte ook een rustdag he.

​De vuurdoop.

Maandag 21 oktober
De vuurdoop. Vandaag begint het echte werk we gaan van Saint Jean Pied de Port naar Roncesvalles in Spanje. De tocht is zo'n 27 km maar we gaan van 190m naar 1424m. De klim begint net buiten de Spaanse poort en gaat verder tot aan Collado Lepoeder. Om gezet in getallen na 21km en 840m zijn we op een hoogte van 1424m en begint de afdaling naar Roncesvalles. De tocht is zeer zwaar en heb het dikwijls moeilijk vooral met die rugzak van 12 kg. Jos mijne wandelmaat kan ik niet bijhouden bergop. We gaan elk ons eigen tempo en we zien elkaar wel terug ergens op onze tocht vandaag. Rond 15u bereiken we onze slaapplaats moe maar zeer tevrede dat ik het heb gehaald. Ik vrees dat mijn spieren morgen serieus pijn gaan doen, alle -cepts in mijn benen doen pijn. Snel douche, wassen, eten en dan slapen.

​Dag twee.

Dinsdag 22 oktober
Vandaag gaat het naar Larrasoaña afstand 27 km van dalen en stijgen. Slapen heb ik niet veel gedaan. We sliepen bij het Nederlandse genootschap op een zaal met 187 bedden. Die wil eens waar verdeeld waren over cabines van 4 bedden. Een van onze kamergenoten en jonge licht zwaarlijvige dame heeft ons de ganse nacht wakker gehouden met haar constante gesnurk. Het beloofd een zware dag te worden door te weinig slaap. Vandaag krijgen'we het gezelschap van een Canadees/Fin van 73 jaar. Deze jongeling volgt ons gezwint bergop en bergaf. Hij zal bij ons blijven tot Pamplona. Daar zal hij afscheid van ons nemen en zijn weg verder zetten in een andere richting.

​Dag drie.

Vandaag 23 oktober willen we naar Cizur Menor gaan, maar er werd ons reeds verteld dat er waarschijnlijk niks open zou zijn daar om te slapen. We besluiten om toch al tot Pamplona te gaan en daar nog eens te horen of er nog iets open Is.
Om 7u staan we op en maken ons klaar om te vertrekken. Slapen was weer wat minder maar met de oordoppen in toch een paar uurtjes kunnen slapen. Het ontbijt was zeer eenvoudig, een tas koffie een stukje sandwich dat ik nog had van gisteren middag. Om kwart na acht zijn we weer op pad, Jos, ik en ne Canadees/Fin die sinds gisteren met ons meetrekt. In Pamplona zou hij ons verlaten na 4 maanden rondtrekken gaat hij terug naar huis. De weg naar Pamplona is goed en we vorderen vrij snel om 13u komen we reeds aan in Pamplona waar we noodgedwongen moeten overnachten.

​Dag vier.

24 oktober vandaag gaat het van Pamplona naar Puente la Reina de afstand is 26 km. We beginnen de dag met een licht ontbijt. Vanaf 01u is het begonnen met regenen en als we om kwart na acht vertrekken regent het nog, dus ons regenkledij maar aangedaan want de vooruitzichten zeggen dat het gedurende de ganse voormiddag tot 14u gaat regenen, geen zin om door nat te worden. Voor we Cizur Menor, een dik uur later bereiken, is het gedaan met regenen. Dan maar alles terug uitdoen en verder stappen richting 9Alto del Perdón, hoogte 770m. Ondertussen is het terug licht beginnen te regenen. Hier begint een vrij pittige afdaling naar Puente la Reina. Bij het bereiken van Uterga is het gedaan met regenen en begint zelfs de zon te schijnen. In Obanos zien we nog een mooi kerkje. Eenmaal in Puente aangekomen gaan we dadelijk naar Albergue de peregrinos Padre Reparadores. Eerste op het programma is installeren, daarna douche en wat relaxen. Daarna op zoek voor een tas koffie en een plaats waar we kunnen gaan eten.

​Dag vijf.

25 oktober.
Vandaag gaan we van Puente La Reina naar Estrella goed voor een kleine 24 km en als we de kaart mogen geloven redelijk vlak. Watnis vlak in een bergachtige streek he.
Om 6u wordt ik wakker na een heerlijke nachtrust. Het ochtend ritueel begint terug te komen. Na twee tassen koffie uit de automaat en de nodige bezoeken aan het kleinste kamerke zijn we klaar om te vertrekken. Iets na 8 u verlaten Jos en ik de refuge en vervolgen we onze pelgrimstocht. Na 300 m is het tijd om een ontbijt te nemen in het dorp. Een chocolade broodje voor mij, de Jos een belegd broodje en twee chocolade broodjes en koffie, zetten we onze weg verder om half negen. De dag begint mistig en koel dat beloofd voor de rest van de dag. Na ongeveer een uurtje begint de mist op te trekken en krijgen we voor de rest van de dag een heerlijke staal blauwe lucht en een zeer aangename 18 a 20 graden.
Nu iets meer over dat zogenaamde vlakke traject van vandaag. Vlak mijn twee oren. De stijgingen zijn wil eens waar minder hoog, tot zo'n 480 m. Maar de hellingsgraad is er eentje om u tegen te zeggen. Der zijn stukken bij van meer dan 45°! Maar de wandeling opzich maakt heel veel goed en zeker de temperatuur en het zonnige weer. Rond 13u komen we aan op onze slaapplaats "hospital de peregrinos" in Estrella. Straks op verkenning om iets te eten. Maar eerst de dorst lessen met een San Miguel of twee en dan douche want das ook nodig zenne.
Dit was het dan voor vandaag, tot morgen allemaal.

​Dag zes.

26 oktober.
Vandaag gaat de trip van Estrella naar Los Arcos een tripje van om en bij de 22 km. Deze wandeling is een vrij snelle wandeling, vlak met een kleine helling tot 670 m. De ganse voormiddag blijft het bewolkt, de zon doet haar best maar kan maar niet doorbreken. Onze break kunnen we vandaag niet nemen, alles is gesloten einde van het seizoen blijkbaar. Dus wordt het traject ineens afgelegt en om precies 12u bereiken we onze volgende slaapplaats.
Deze wordt uitgebaat door de Vlaamse Compostela genootschap. Dat heeft wel zo zijn voordelen, de taal en we krijgen een kamer voor ons twee alleen. Verder krijgen we van hen ook een adres om te overnachten in Compostela. Net buiten de stad maar wel op nog geen 300m van het centrum. Nadat we onze kamer hebben gekregen en gegeten te hebben is het hoge tijd om te douche en terug naar het centrum te gaan. Dit stelt niks voor want na 15 min zijn we weer aan de albergue. Tijd voor nen siësta.
Morgen krijgen we ene van 28 km voor de voeten.

​Dag zeven.

27 oktober.
​Om 8u beginnen we der aan, het weer beloofd mooi te worden. Der hangt een klein beetje nevel, maar dat trekt normaal vrij snel op. We nemen afscheid van Marc onze gastheer van de Vlaamse Compostela genootschap. Elke ochtend beginnen we met beetje ochtendgymnastiek. Wat houdt dat in, dadelijk bergop om de spiertjes warm te zetten en daarna beetje bergaf of vlak en dan weer wat omhoog. We hebben vandaag wel zeer mooie uitzichten. De zon heeft wat meer tijd nodig om er door te breken maar uiteindelijk lukt het haar dan toch. Rond half tien, in Sansol nemen we een break koffie tijd en voor onderweg ne goei vettige saucisse.
Mijne camelbag begint minder en minder naar chloor te smaken. Dus een goede raad als je water nodig hebt neem dan geen water van de openbare kraantjes die je in dorpen en steden vindt. Het water is wil eens waar drinkbaar maar smaakt naar chloor. Na drie dagen spoelen is de smaak er zo goed als uit.
Tegen de middag komen we in Viana aan waar blijkbaar een feest is, de jaarlijkse reuzen ommegang.
Na nog een ander half uurtje stappen komen we aan in Logroño. Om 14u checken we in bij de gemeentelijke albergue, aangezien die we wilde nemen niemand opnam of de deur opende.
Het normale ritueel voltrok zich weer eten, douche, was doen, de stad even gaan verkennen en dan onze exploten hier neer pennen voor jullie.
Morgen zal het een zware dag worden we gaan dan van Logroño naar Nájera met een klim naar 715m en een totaal afstand van 31 km.

​Dag acht.

28 oktober.
Vandaag gaat het van Logroño naar Nájera zo'n 31 km verder. Het beloofd weer een aardig tripje te worden, met een aantal pitigge hellingen. Na het nuttigen van een ontbijt vertrekken we om 07.50 u en zoals gewoonlijk beginnen dadelijk met een "kleine" beklimming als opwarming voor de spiertjes. Na 6,5 km komen we in een park aan "parque de la Grajera" met een zeer grote vijver en vele eekhoorntjes. Op een gegeven moment lopen we over een bruggetje en onder ons krioelt het van de spiegelkarpers. Die blijkbaar het gewoon zijn om gevoederd te worden. In Navarrete stoppen we even en bezoeken de plaatselijke kathedraal, volgens mij hebben de eerste pelgrims redelijk wat geld gegeven aan meneer pastoor voor zijn kathedraal, het retabel is volledig belegd met goud. We zetten onze weg verder een komen voorbij een kerkhof met aan de ingang een gedenksteen voor een overleden pelgrim. De tekst is opgemaakt in het Nederlands. Het gaat om Alice De Craemer die op 3 juli 1986 daar is overleden tijdens haar pelgrimstocht naar Compostela. Langs gans de camino de Santiago kom je verschillende van deze gedenktekens tegen van overleden pelgrims. We zetten onze tocht verder en lopen meestal door de wijngaarden waar hier en daar nog een verdwaald trosje is blijven hangen, lekker. De tocht verloopt verder zonder veel noemenswaardige gebeurtenissen. Na net geen 31 km komen we aan in Nájera. Aan de stadsrand nuttigen we eerst nog een paar pintjes en een paar tapas. O ja ergens halverwege krijgen we het gezelschap van een jonge dame uit Lithouwen. Zij had de dag voordien 40 km aan een stuk gewandeld om zo meer mensen te kunnen ontmoeten. Vandaag deed ze haar tocht op flipflops of beter gekend teensletsen. Dit was het weer voor vandaag. Morgen een rustig dag "vlak" en maar 22 km.

​Dag Negen.

29 oktober.

Vandaag gaan we van Nájera naar Santo Domingo de la Calzada een tocht van 22 km. Hopelijk krijg ik niet te veel last van mijn achillespees want deze doet wel wat pijn.
Over deze vlakke etappe kunnen we weinig zeggen, we vertrekken om kwart voor 8 en zijn om 12 u op onze slaapplaats.
De nacht heb ik doorgebracht in de zetel het snurk gehalte van een van de Spaanse pelgrims overschrijdt de max toegelaten geluidsnorm. Jammer genoeg ligt die zelfde Spanjaard vandaag weer op onze slaapzaal. Gelukkig zijn hier veel zetels.
Onderweg op zo'n 7 km van ons einddoel ligt een golfterrein met een zeer recent dorp, deze is volledig verlaten en we vermoeden dat het gaat om een vakantiedorp. De pijn aan de achillespees viel nog mee, ik ga wel zalf halen zodat ik mijn achillespees kan behandeld tegen een eventuele ontsteking. Tot hier het verhaal van vandaag, morgen gaan we naar Belorado op ongeveer 23 km van Santo Domingo de la Calzada.

​Dag tien.

30 oktober.

Vandaag gaan we naar Belorado dat is bijna 23 km licht bergop. Gisterenavond nog van ne Spanjaard, waar we iets zijn gaan eten een pilleke gekregen tegen ontstekingen. Pilleke heeft goed gewerkt voel niks aan mijn achillespees, hopelijk blijft dat zo voor de rest van de dag.
Over deze etappe is niet veel te zeggen buiten dat we in een klein dorpje ne koffie hebben gedronken, vers appelsiensap en een hard gekookt ei. Het was een omgebouwde schuur. Maar wel gezellig en alles was op basis van donativo. Na een kleine 10 min verder gewandeld. De km vlogen voorbij en iets na 12u en +22 km waren we op onze bestemming.
Het gaat elke dag wat beter en heb ook minder en minder last van kleine ongemakken.
Morgen gaan we naar San Juan de Ortega, dat is tenminste de planning. Maar daar is maar 1 slaapplaats maar geven geen antwoord. Vermoedelijk zullen we wat verder moeten stappen en de volgende is Agés. Das 4 km verder, hopelijk is daar wel iets open. Dus morgen ofwel 24 km of 28 km.
Dat zal de verrassing zijn.

​Dag elf.

31 oktober.
Vandaag gaan we van Belorado naar San Juan de Ortega, of Agés. De wandeling opzich was een mooie en rustige wandeling, half weg is er wel een stevige klim naar bijna 1200 m. Daarna gaat het langzaam maar zeker bergaf naar Ortega. De eerste albergue is al dadelijk de juiste, hier checken we in alleen heeft dit wat voeten in de aarde. Terwijl de eigenaar ons aan het inschrijven is komen der een aantal koreanen binnen en beginnen allerhande vragen te stellen over wat er te eten valt en hoe groot dat de pizza's zijn m.a.w. Onze inschrijvingen duren dus redelijk lang. Een Engelse dame hoort pij op een gegeven moment Jesus christ zeggen en kijkt mij aan ik zeg dat de eigenaar voortdurend wordt gestoord en niet verder kan doen met onze inschrijvingen om wille van sommige mensen. Dit deed ik met een luide en duidelijk stem in het engels. Dat heeft wel degelijk geholpen want de Koreanen stopte met bestellen en vragen te stellen.
Verder hebben we een zeer leuke avond beleefd met andere mensen die in deze albergue verbleven. De Engelse dame, een heer uit de states en een Rus. Wat we allemaal hebben gezegd en gedaan daar kan ik niet zoveel over vertellen. Mijn harde schijf zat weer boordevol.

​Dag twaalf.

01 november.

Vandaag gaan we van San Juan de Ortega naar Burgos goed voor zo'n 28 km. We vertrekken wat later dan gewoonlijk. De bar is wat later open en zo doende moeten we onze koffie en ontbijt ook wat later nuttigen. De wandeling op zich is een mooie en rustige wandeling die voornamelijk over goede wegen loopt. Na 6 km verlaten we de weg en beginnen aan een klim tot 1080 m langs een militair oefenterrein. Deze klim is redelijk verradelijk en glibberig. Vanaf de top zien we Burgos al liggen. Het is nog steeds 20 km tot daar. Bij de start van d wandeling is het lichtjes aant regenen, maar dat is al zeer snel over. Zodra we de voorstad van Burgos bereiken begint het terug te regenen, we hebben onze poncho nog maar net aan en ja hoor het stopt met regenen. Uiteindelijk bereiken we onze slaapplaats dit keer slapen we niet boven Den toog maar boven het altaar. De slaapzaal is bovenin een kapel gelegen. We zijn op het moment van het schrijven met drie, hopelijk blijft het zo ook.
Zo dadelijk gaan we de kathedraal bezoeken.
Morgen gaat de trip naar Hornillos del Camino.

​Dag dertien.

02 november.
Vandaag staat de trip naar Hornillos del Camino. Tocht van 20 km volgens het boekje.
Het minste wat we kunnen zeggen deze dag dat het een leuke dag was. Het heeft geregend vanaf het begin van de wandeling tot op zo'n 2 km van ons eindpunt voor vandaag en als dat nog niet genoeg was nog een leuke strakke wind die recht op ons stond.
Dus veel heb ik niet gezien buiten de eerste 1,5m van de weg voor mij een Den achterkant van Jos zijn karreke. Gelukkig stopte het nog met regenen en waren de kleren bijna droog toen we in onze slaaplaats aan kwamen. Tot nu toe waren we al goed gespaard geweest van slecht weer. Dit was voor mij eigenlijk de eerste echte regendag. Buiten twee dagen die er slecht uitzagen in het begin maar na 2 km al droog waren. Ondertussen ben ik de kaap van 300 km overschreden.
Morgen gaan we naar Castrojeriz. Hopelijk is het dan weer droog.

​Dag veertien.

03 november.
Het is idd droog vandaag, maar wel fris en er staat een strakke wind vanuit het westen. De trip naar Castrojeriz is volgens het boekje 20 km en 5 u stappen, dat ga volgens mij iets vlugger zijn. Na het ontbijt in de refuge gaan we opweg. We mogen weer beginnen met een lichte klim. Hier blijkt het al dat het niet vlot zal gaan bij mij. Ik moet Jos dadelijk laten gaan. Tot in Hontanas wandel ik op een hoogvlakte, Meseta, waar de wind vrij spel heeft en daar dan ook ten volle van profiteert. In Hontanas zien we elkaar weer, daarna blijven we wel samen, ik heb uiteindelijk mijn ritme terug gevonden. Na 18 km wandelen komen we aan het congregraat van San Anton. Hier loopt dat weg precies doorheen de ruïnes van dit ooit imposante klooster. Een km tje later komen we aan in Castrojeriz waar we onze intrek nemen in een kleine albergue, de meeste van de mede pelgrims gaan naar de gemeentelijke refuge, wij verkiezen deze. Ze heeft ruime kamers en er liggen maximaal 7 mensen op 1 kamer. De refuge is wel een "work in progres". Maar de uitbater is vriendelijk en doet ook dadelijk onze was, da werd wel hoog tijd. De refuge zelf is een zeer oud gebouw waarin zo weinig mogelijk het oude wordt afgebroken. Ik denk dat de trap zo oud is als het huis zelf.
Een vlugge verkenning gedaan van het dorp, 1 bar annex broodjesbar annex kruidenierswinkel, is blijkbaar the place to be. Volgens mij zat het ganse dorp daar binnen.
Dit was het voor vandaag weer. Morgen gaan we naar Boadilla del Camino 17 km met bij het vertrek een leuke klim naar 910 m. Zullen snel opgewarmt zijn.

Dag vijftien.

04 november
De planning was dat we vandaag naar Boadilla del Camino zouden gaan, allee dat dacht ik toch, maar blijkbaar is de bedoeling dat we tot Fromista gaan zo'n 6km verder op. Hierdoor wordt onze uitstap voor vandaag bijna 25 km.
Vandaag is ook de eerste maal dat ik heel blij ben met die extra 13 kg om mijne rug. Het was 25 km opboksen tegen een vrij krachtige wind met rukwinden die mij en zelfs Jos bijna omver blaasde. Op de koop toe kregen we af en toe een buitje over ons heen. Het rare is telkens we onze poncho goed en wel aanhadden stopte het met regenen. Nu uit eerdere ervaringen op deze trip besloot ik om toch alles maar aan te houden en maar goed ook tijdens de laatste 3 km kreeg ik een flinke bui over mij heen. De Jos heeft die niet gevoeld want dieje was toen al ergens gestopt om iets te drinken.
Aangezien we niks van ontbijt hadden gehad was dit een welkome rustpauze waar we eerst een tas koffie dronken en daarna een heerlijke grote kom pompoensoep. Hier wordt een mens blij van zeker als je je tocht verder zet en het zonnetje laat zich zien. Alleen die gure wind bleef er staan. In Fromista aangekomen moesten we nog een uur wachten voordat de albergue comunale open ging.
Na het inchecken ff gaan kijken waar we terecht konden om iets te eten. Alles lag dichtbij de albergue.
Morgen gaan we naar Carrion de los Condes 19 km verder op.

Dag zestien.

05 november.
De wind is wat gaan liggen maar het is wel heel fris. De etappe van vandaag is vrij vlak en we komen snel vooruit. Het zonnetje schijnt af en toe en dat doet deugd, alleen begint de wind aan te wakkeren en wordt weeral matig tot krachtig. De ganse weg volgen we een rechte baan tot in Carrion de los Condes. Rond half elf nemen we een korte koffiepauze en tegen 11u zijn we weer weg richting ons eindpunt voor vandaag. Omstreeks 12u komen aan op de bestemming, een oud klooster, volgens mij is de man die alles in goede banen moet leiden een achter gebleven pater.
We krijgen een kamer met drie bedden dus we zullen waarschijnlijk rustig kunnen slapen. Het enige wat ze niet hebben hier is WiFi. Dus zijn we, tegen onze goesting, verplicht om op cafe te gaan. O ja onze gastheer luistert blijkbaar graag naar jazz.
Morgen gaat de trip naar Ledigos, 23km over een lichtgolvend terrein en hopelijk zonder die verdomde wind.

Dag zeventien.

06 november.
Mijne wandelmaat Jos heeft beslist om vandaag toch een stukje verder te gaan we gaan naar Terradillos de los Templarios. Over dees tripje deden we iets meer dan 5u en 28 km voor mij dan toch ben nog een stukje moeten terug gaan om mijn vest te gaan halen die ik gisteren had laten hangen int café. Greet melde mij dat het café open was om 8u. Gelukkig hing mijn vest er nog. Ikke heel blij.
Wat de wandeling zelf betreft ze was lang en eentonig. Een lange rechte weg door heen de Spaanse velden. Gelukkig was de wind gaan liggen. Na mijn escapade van gisteren ging het niet echt heel goed. De beentjes wilde niet echt mee. Met gevolg dat ik Jos na 13 km moest laten gaan. Uit eindelijk komen we elkaar toch altijd tegen in één of ander cafeetje waar we steeds een koffie nemen met iets lekkers erbij. Kwestie van krachten op te doen.
Waar de tocht morgen naar toe gaat weet ik nog niet maar het zou wel weer eens een lange kunnen worden.

​Dag achtien.

7 november.
Vandaag gaat de trip naar Bercianos del Real Camino een redelijk vlakke etappe over 24 km. Hier komen we terecht in een kleine Albergue met 16 bedden in twee kamers. Het leuke aan de wandelingen voor ons is dat we steeds als laatste ergens vertrekken en steeds voor de rest op de bestemming zijn. Dikwijls weten we zelfs niet dat we iemand zijn voorbij gegaan. Maar wij nemen dan ook eenmaal een pauze en niet in elk dorp zoals zij. Ook ligt onze wandelsnelheid iets hoger. Die van mijne maat een nog een stukje hoger. Maar we wandelen elk onze eigen kadans en dat is het beste ook. Uiteindelijk komen we steeds gelijk aan. De wandeling opzich heeft niet veel te bieden aan gezelligheid of afwisseling. We lopen de ganse weg langs een asfaltweg zonder al te veel afwisseling. Het stadje Sahagún geeft wat afwisseling maar zoals overal leken deze stadjes/dorpjes op spookdorpen. Het grootste deel van de woningen staat leeg, volgens mij zijn deze vakantiewoningen. Vandaag ook een ander soort Spanje gezien, langs de weg in de berm lag een dode windhond lag er nog geen dagen want was nog geen enkel vorm van ontbinding te zien. Wel spijtig.
Morgen gaat de trip naar Mansilla de las Mulas.

Dag negentien.

08 november.
Vandaag krijgen we de eerste koude prik over ons heen. Bij het vertrek was het slechts 1 graad boven nul. De auto's waren dichtgevroren gevoelstemperatuur zou -3 geweest zijn. De weg naar Mansilla de las Mulas was er weer eentje waar geen einde aankwam lang recht en zonder veel bezienswaardigheden. Het enige wat een beetje als verrassing kon doorgaan dat er langs onze rechterzijde plots bergen te voorschijn kwamen met sneeuw. We lopen al een paar dagen op een hoogte van zo'n 800 a 900 m. Volgens de weerberichten en de spanjaarden die we spraken lag de eerste sneeuw op een hoogte van 1000m. Op het nieuws hier was er veel over te doen. Blijkbaar is het toch uitzonderlijk dat er zo veel sneeuw zo vroeg int het seizoen ligt. Verder zijn alle kanalen waar langs water wordt afgevoerd volledig opgedroogd. We zijn blij dat we onze slaapplaats bereiken. Eindelijk uit de wind, de ijskoude wind.
Morgen gaan we naar León, waar we twee dagen blijven om tot rust te komen.

Dag twintig.

09 november.
De trip naar León zal ongeveer 18 km zijn. Het weer is fantastisch bij het vertrek het is aangenaam en der staat geen wind. Maar zoals je al kon raden bleef het weer ni fantastisch na 1 km moeten we de poncho's al boven halen daar is de eerste regen. Gedurende deze wandeling veranderen we nog wel een paar keer van kledij. Wederom gaat het de ganse tijd langs een lange weg. Gelukkig zijn der wel wat mooie dingen om te zien. De plaats die we hadden voorzien om te slapen, zit niemand om je aan te melden. Dan maar naar een ander hostel, daar staan we voor een gesloten deur. Even bellen, blijkt dat er voor vandaag geen plaats is maar wel voor morgen. Ja een daar zijn we wat mee he. Ook maar eens gebeld naar de eerste Hostel, daar was nog plaats voor zaterdag was het 15€ om te slapen en voor zondag 48€. Ja je leest het goed 48€. We hebben daar zeer vriendelijk voor bedankt. Dus op zoek naar iets anders. Uiteindelijk dan toch maar in een klooster gaan liggen. Heir had ik het al dadelijk aan de stok met de huis de vrouw van de uitbater. Het had niet veel gescheeld of ik had mijn centen terug gevraagd en op zoek gegaan naar iets anders. Dat we hier twee dagen gaan blijven is de grote vraag. Die vraag wordt morgen opgelost. Ondertussen zijn we onderweg wel gestopt om handschoenen te gaan kopen. Want met de vooruitzichten van beklimmingen naar boven de 1300m en met de sneeuw die er ligt is het beter dat we toch die al hebben. Nu nog een windstopper vinden voor mij, heb ik niet bij, want het is wel wat kouder en winderiger dan ik had verwacht.
Dit verhaal wordt vervolgd…..

​Dag eenentwintig.

10 november.
We zijn dan toch maar gebleven om een dag rust te nemen. Toch een goeie beslissing het heeft de ganse dag geregend. Om 08u moesten we uit de albergue zodat ze konden poetsen. Gelukkig moogt ons materiaal blijven staan. Tegen 11u konden we terug inchecken. Dat hebben we dan ook gedaan. Ondertussen hebben we wat rond gehangen in Leon, da noemen ze dan "hangouderen". We hebben de kathedraal van Leon bezocht. Nu moet ik eerlijkheidshalve zeggen die van Burgos is imposanter van binnen.
Nadat we terug hadden ingecheckt heb ik geprobeerd om watbslaap in te halen. Dus voor de rest van de dag was het platte rust.
Morgen gaan we naar Villadangos del Páramo. Een kleine wandeling van 21 km. De weersvooruitzichten zijn heel goed dus zal een leuke wandeling worden.

​Dag tweeentwintig.

11 november.
Het weer is idd prachtig om te wandelen, zonnig wat fris maar droog. Het vertrek gaat mij niet goed af, heb veel moeite om in mijn ritme te komen. Uiteindelijk moet ik Jos laten gaan. Het traject loopt weer voor het grootste gedeelte langs een lange rechte weg. Af en toe komen we wat mooi zaken tegen onder meer een zeer mooi muurschildering van een pelgrim en een aantal verlaten ondergrondse opslagruimte voor vaten wijn. Rond half elf nemen we een koffiepauze hier nemen we de beslissing om onze tocht van vandaag te verlengen met een kleine 5 km tot San Martin Del Camino. Zodoende verkorten we onze volgende tocht met dezelfde afstand en wordt deze 24 km in plaats van +28 km. De eerste Albergue laten links liggen, ten eerste omdat we dachten dat het gesloten was en ook meestal liggen de eerste albergue dadelijk vol. Maar we hadden eigenlijk al beslist van te voren om verder het dorp in te trekken en daar een kleinere albergue op te zoeken. Met maximaal 8 bedden. Aangekomen aan de albergue stappen we binnen en niemand te zien na ongeveer komt de eigenares binnen, ze was ff met de hond gaan lopen. Ze vroeg ons om nog een uurtje te willen wachten dan was ze klaar met de bedden en het poetsen van vloer. Nu moet ik zeggen het was er heel zuiver,kraaknet zelfs, dus wij naar de plaatselijke café om iets te drinken en mss ook om iets klein te eten. Alleen het café in kwestie was gesloten, dan maar naar het café aan de overkant. Alleen daar kon je niet echt iets eten. Na een uurtje keren we terug en kunnen ons installeren. We vragen aan de eigenares waar we iets kunnen eten en ze was verwonderd dat de zaak die ze had aangeduid dicht was. Mss moeten we eens proberen in het café waar we geweest waren en mss zouden ze daar wel iets maken. Wij terug naar het café zo rond 17u. Ondertussen was onze eigenares terug vertrokken met haar hond en ging ze naar de avondles Latijn. In het café werd geen eten klaargemaakt. Ze vertelde wel dat in de andere albergue wel kon eten. Wij opweg naar de albergue van de gemeente, maar daar zagen we niks. Dan maar naar de al albergue die we links hadden laten liggen en die was dus wel open en we konden zonder problemen eten. Het eten was er voortreffelijk en de sfeer ook wel al waren we maar met ons twee daar. Er werd eens leuke muziek gespeeld. Gelukkig dat we daar niet hadden ingecheckt want vreesde dat ik nog eens met een zwaar hoofd zou hebben opgestaan.
Het slapen wilde vannacht weeral niet goed lukken. Heb weer last van de gekneusde ribben van een twee maanden geleden.
Morgen gaan we naar Astorga een tripje van 24 km. Hopelijk hebben we weer geluk met het weer.

​Dag drieentwintig.

12 november.
Het ontbijt vandaag is om 8u dus toch nog wat langer blijven liggen, maar uiteindelijk moet ik er toch uit om me klaar te maken en te vertrekken.
Vandaag gaan we onder de 300 km gaan, ja ja het einde van onze tocht nadert met rasse schreden. Onze tocht loopt wederom langs een rechte weg. Maar we komen nu wel een paar mooie dingen tegen.
In Puente de Órbigo lopen we over een prachtig gerestaureerde brug, aan de linkerzijde van de brug is een groot grasveld waar een staketsel was opgetrokken met daarvoor een int midden van de open grasvlakte een afscheiding van ongeveer een meter hoog een zo'n 30 lang, het lijkt wel dat dit een opstelling is voor een middeleeuws steekspel. Wat verder werd mijn vermoeden bevestigd er zouden hier jaarlijks ridderspelen worden georganiseerd. Verder komen we nog een mooi bronzen beeld van een pelgrim tegen op een 3 tal km van de eindbestemming. Opweg naar de gekozen albergue passeren we deze van de gemeente waar ook een mooi bronzen beeld van een pelgrim. Bij de ons gekozen albergue, die tot het einde van de maand open zou zijn, blijkt deze gesloten te zijn vanaf 1 november tot 1 maart. Dus wij terug naar de albergue van de gemeente, op weg daar naar toe zien we een zeer mooie muurschildering van een tafereel van soldaten van Napoleon. De albergue is vrij recent vernieuwd de kamer waar wij onze intrek moeten nemen is in 2012 volledig vernieuwd. Op deze kamer kunnen 24 mensen slapen. Onderweg komen we een "oude" bekende tegen vanuit Korea een klein kranig meisje van om en bij de 20 jaar die alleen vanaf Saint Jean Pied de Port naar Santiago de Compostela trekt. Het is altijd leuk als je een paar mensen terug tegenkomt die door één of andere reden verplichte rust hebben moeten nemen.
Dit was het dan weer voor vandaag. Morgen trekken we terug de bergen in, hopelijk niet te veel sneeuw en het zal redelijk fris worden ook.

​Dag vierentwintig.

13 november
Vandaag gaat de trip naar Rabanal del Camino een kleine 20 km verder. Het weer was prachtig, een blauwe hemel en het was droog. Het ging al weer langs een lange baan. Gelukkig was deze niet zo eentonig als de vorige dagen. We konden genieten van de vergezichten. Om half twaalf waren we reeds op onze bestemming, bij een tasje koffie besloten we om toch nog wat verder te trekken, naar Foncebadón zo'n kleine 6 km verderop. Naarmate we dichterbij onze bestemming kwamen begon de bewolking toe te nemen maar het bleef wel droog. De enige albergue die open was zat al snel vol. Gelukkig konden we daar ook ons avondeten en ontbijt krijgen want daar was niks anders open. Er brandde een gezellig open haardvuur. Het werd er al snel gezellige bedoening, één van de gasten een fransman zag een gitaar en vroeg of hij daarop mocht spelen. Jos was ook in zijn nopjes, er was weissbier. Nadat Jos de blaren van een Française had verzorgd kwam al snel het avondeten na het avondeten werd het nog een gezellige bedoening en om 22u was het weer hoogtijd om in ons bed te kruipen. Slapen zal met al die slaapmutsjes wel lukken.

​Dag vijfentwintig.

14 november

Vandaag zouden we naar Molinaseca een kleine 20 km verder. Tot onze grote verbazing was het in de nacht gaan sneeuwen. Er lag zo'n 5 a 6 cm sneeuw. De eigenaar van de albergue was aan het bellen om na te gaan of we de pas over konden gaan. Nadat hij de verzekering had gekrijgen dat het ging mochten de eerste al vertrekken. We besloten om nog wat te wachten tot het helemaal licht was zodat we zagen waar we liepen. Eenmaal vertrokken besloten we niet het pad te volgen maar over de weg te gaan, dat was wel een stukje verder gaan maar wel veiliger. Bij het vertrek viel er nog een beetje motsneeuw. Ter hoogte van Cruz de Ferro begon de wind wat aan te trekken. Na een kleine 5 km konden we aan de afdaling beginnen naar Molinaseca dat zo'n 920 m lager lag. In Acebo kregen we de volle laag sneeuw over ons heen. Verder onderaf stopte het met sneeuwen en werd het wat droger maar jammer genoeg niet voor lang. Ter hoogte van Riego de Ambros begon het te regenen. In Molinaseca zijn we dan een koffie gaan drinken en werd er overlegd wat we zouden doen daar blijven of verder trekken naar Ponferrada. We besloten om door te gaan tot daar en zo de trip naar Villafranca del Bierzo in te korten.
De albergue waar we ingecheckt hadden had een huiselijke sfeer en kamers met 4 voor 24€ hadden we bijna vol pension. Wat moet een mens nog meer hebben he.
Morgen dalen we nog wat verder tot op 505 m. Morgen gaan we ook onder de kaap van 200 km te gaan.

​Dag zesentwintig.

15 november.

Vandaag gaan we naar Villafranca del Bierzo, zo doen het erom met hun namen hier, een wandeling van zo'n 24 a 25 km. De wandeling verloopt over het algemeen over vlakke wegen. Het is fris maar aanvankelijk wel droog. Wederom een mooie blauwe hemel met hier en daar een fair weather cumulusje. Hopelijk blijft het droog want op deze manier wandelen is toch veel leuker, kou op zich is geen probleem maar regen das wat anders. We wandelen langs een grijze weg, zo staat dat in de jokke zijne boek en dat wil zeggen weinig tot geen verkeer, alleen volgens da boekske toch dan. Want volgens mij was die gast die da boekske heeft geschreven oud, doof en blind, want volgens mij was dat sluipweg. We moesten meer in de kant duiken dan dat we over de weg konden lopen. Maar over het algemeen verliep deze wandeling wederom zonder noemenswaardige problemen. Zoals gewoonlijk kan ik de jokke ni volgen bergop, nochtans voel ik mij sterker worden bergop, maar das het probleem de Jokke wordt ook sterker bergop. Wat ik wel heel leuk vind tijdens onze dagelijkse uitstapjes is dat je door moooe pittoreske dorpjes wandeld, met de typische bouwstijl van de streek. Af en toe kom je zo op plaatsen waar je van zegt hier zou ik ook wel kunnen leven. Zo tussen twee steden in, in een vallei het mooie zichten. Ja der zijn nog vele mooie plaatsen in de wereld en die hoeven echt niet aan de andere kant van de aardbol te liggen.
In een kleine plaats, naam ben ik vergeten, zit onze Jokke een blote kont. Tis wel van een beel he, had niet alleen een blote kont maar een beetje meer. Da moest op de gevoelige plaat vast gelegd worden.
Soms wordt je echt verrast van sommige uitzichten, vooral als je over de top van een heuvel komt en een totaal nieuw uitzicht zich ten toon spreidt.

​Dag zevenentwintig.

16 november.
Over deze dag ga ik kort zijn, bergop en vanaf 900 m sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw.

Dag achtentwintig.

17 november.
Vandaag gaan we van La Laguna naar Triacastela. Deze weg bracht ons weer van de ene heuvel naar de andere heuvel. Het weer was niet al te best. Gelukkig waren de wegen open, want de Camino was veel te gevaarlijk werd ons door de lokale bevolking. Door de weg te volgen wordt de afstand alleen maar groter maar het gaat wel veel sneller. Uiteindelijk was de tocht 25 km lang, alleen het weer speelde een grote rol, de ganse dag heeft geregend en daardoor werd alles door en door nat. Veel heb ik niet gezien van de omgeving, het was vooral hoofd naar beneden en tegen de wind en de regen ingaan. Door de mist was het zelfs op sommige plaatsen langs de gevaarlijke kant, omdat je door de sneeuw niet opzij kon gaan.
Op een geven moment merkte ik dat ik vrij traag aan het wandelen was. Het viel mij op toen ik stopte om een foto te nemen dat er iemand mij voorbij ging en dat was ik niet gewend. Een snelle blik op mijn gps vertelde mij dat mijn gemiddelde op 4,5 km/u lag. Dus dan maar een stapje sneller want ik vrees dat de Jos nu heel ver voor mij zal zijn. Door de continue regen was het bijna onmogelijk om de gsm te gebruiken om te kijken of ik nog steeds op de goede weg liep. Bij een splitsing wist ik het niet meer en de gsm wou ook al niet meewerken. Ik wist wel dat ik op de beton of asfalt weg moest blijven. Rechtdoor was asfaltweg naar rechts was een betonbaan. Een pelgrim die ook twijfelde zag een bord met Triacastela en 7 km te gaan. Dus die weg in en na een kleine km kwam ik een klein dorpje waar de weg veranderde in een pad dat bedekt was met smeltende sneeuw. Ik had echt geen zin om terug te draaien, dus verder dan maar. Na ongeveer een 500 m het pad op werd deze versperd door een omgevallen boom. Dilemma terugkeren of verder, aangezien geen enkel van de 4 sporen die er waren terug gingen besloot ik dan maar om te proberen over deze hindernis te raken. Wat niet meevalt om met een rugzak door de kruin van een boom te raken, de hindernis werd genomen en ik kon mijn weg verder zetten naar Triacastela. Op 930 m hoogte verdween de sneeuw en was het al een stukje prettiger om te wandelen. Door op de Camino te komen had ik Jos een beetje bijgebeend. Jos had de eerste de beste Albergue genomen want de ganse dag in zulk rotweer wandelen werkt op ieder zijn gemoed. Nadat de natte kleren en de vuile kleren in het wasmachine stak en de heerlijke warme douche voelt een mens zich al een heel stuk beter. Daarna iets klein gaan eten, alleen dat iets klein werd een volledige pelgrimsmenu. Tijd voor de siësta, na de siësta nog ff iets klein gaan eten bij de bar vlakbij de albergue en daarna was het hoge tijd om Den beddenbak op te zoeken.

Dag negenentwintig.

18 november.
Vandaag gaan we van Triacastela naar Sarria, wederom werd er besloten om over de weg te wandelen en niet de Camino zelf te volgen. Door de regen van gisteren en het smelten van de sneeuw verandert zo een pad in een kleine snelstromende beek of modderpad. De dag begon zoals de laatste paar dagen, met regen. Er werd ons gezegd dat de regen snel zou ophouden en dat het droog zou worden. Om naar Sarria te gaan konden we uit twee mogelijkheden kiezen of we gaan over Samos, dan is de tocht 22 km of we gaan over Sanxil en is de tocht 18 km. We gaan over Sanxil maar over de weg, wat ons een afstand zou geven 20 km.
Na een uurtje stopt het met regenen en begint langzaam maar zeker het wolkendek te breken en als we op de middag in Sarria aankomen begint de zon te schijnen en daar vrolijkt een mens dadelijk van op. Albergue zijn hier in overvloed, wel niet allemaal open maar toch voldoende. Na de vaste routine van kleren ophangen om te drogen en te luchten, het nemen van een douche. Douchecel is niet groter dan 50x50cm, voor de Jos niet gemakkelijk met zijn brede schouders. Gaan we op verkenning in Sarria en ook wat eten. Na het eten ga ik op zoek naar een winkel voor batterijen voor mijn gps en een jasje dat ik eventueel onder mijn poncho kan aan doen zodat mijn mouwen droog blijven. Mouwen van de poncho zijn van het type ¾ mouwen, waarom dat vraag ik mij toch wel af. Morgen gaan we de 100 km barrière doorbreken. Het einde komt met rasse schreden dichterbij.

Dag dertig.

19 november.
Vandaag gaan we van Sarria naar Portomarin een wandeling van 22 km. Het weer ziet er goed uit, zelfs onze Spaanse pelgrim heeft zijn poncho niet aan, dat wil zeggen dat het droog zou blijven. De wandeling begint met een kleine opwarming, bergop en ja hoor terug naar beneden. Om wat later een echte opwarmer een steile berg op. Eenmaal boven op het plateau is het licht golvend en was het een leuke wandeling met mooie uitzichten. Deze keer konden we eens genieten van de natuur rondom ons.
Ergens zo rond de klok van half elf, op 102 km van Santiago, is het tijd voor onze gebruikelijke koffiepauze met een stukje gebak, ik heb hier al meer gebak gegeten dan ik thuis doe in 5 jaar. Bij het buitenkomen van de bar was het aan het regenen niet hard maar toch mijne poncho aangedaan, je weet maar nooit. Zoals gewoonlijk geen 5 min later gedaan met regenen, wel toch maar verder met de poncho aan. Voor de rest van de trip is het droog gebleven.
Vandaag gaan we ook de kaap van de laatste 100 km overschrijden. Dit gebeurd in een klein dorpje waar de koevlaaien overheersen. Vanaf nu zouden in 24u in Compostela kunnen zijn, is uiteindelijk maar de lengte van de dodentocht. Maar dat gaan we toch maar niet doen. We gaan het houden op onze normale lengte van wandelingen zodat we tegen zaterdag namiddag aankomen in Santiago. Vanaf de laatste 102 km gaat het bergaf naar Portomarin. In Portomarin nemen we onze intrek in een spiksplinternieuw albergue, deze is prachtig ingericht. Toch weer wat anders zo'n nieuwe albergue dan de iets oudere en soms aftandse albergue.
Zo dat was dan weer voor vandaag.

Dag eenendertig.

20 november.
Mooie nachtrust gehad. Het weer ziet er weer goed uit. Eerst opzoek voor een ontbijt, dat is zowat het ochtend ritueel al gans dit avontuur. Voordat het echt licht is zijn we reeds onderweg daarom nemen zoals gewoonlijk de weg ipv de camino, veiligheid voorop. Al hoewel kan je gaan twijfelen over de veiligheid langs de weg. Maar het vordert wel heel vlot. In eerste instantie gaat het weer bergop, we vertrekken op een hoogte van ongeveer 430 m en moeten naar 720 m om daarna langzaam meer zeker af te dalen naar Palas de Rei onze volgende bestemming. Langzaam maar zeker komen we dichter en dichterbij Santiago. Nu het einde dichterbij komt begin je echt te verlangen naar het einde. Ik kan mij best voorstellen dat het voor Jos nog een groter verlangen is.
De tocht van vandaag is leuk om te doen, mooie landschappen, kleine boerendorpjes, waar de boer nog een boerenleven leidt zoals hier in de jaren stillekes. In de stallen wordt nog steeds stro gebruikt en geen drijfmest hier. De boer moet hier nog steeds zijn stal leeg maken met een riek. De koeien lopen hier nog door de dorpen van en naar de stallen. Overal zie je honden en katten rondlopen, op de velden wordt nog steeds druk gewerkt door de boer. Sommige groenten staan nog steeds op het veld. Maar dat is normaal voor deze streken, denk ik. Heb hier dingen zien staan waar ik begot de naam nog niet eens van ken, de spruiten moet je bijna met een ladder plukken en nee dat heeft niks met mijn "enorme" gestalte te maken. De spruiten zijn zo ongeveer tss de 2 en 2,2 m hoog. Zelfs voor de Jos zijn ze groot.
Verder verloopt de wandeling langs veldwegen, holle wegen en gewone wegen. Dat is weer eens wat anders dan over een rechte weg. Dit maakt het allemaal wat aangenamer om te wandelen. Het enige wat een beetje vervelend is dat er om de 200 m een born staat met de afstand tot Santiago.
Al bij al was het weer een mooie wandeling, het bergop gaan gaat steeds beter, bij de Jos ook en blijft het verschil bestaan al wordt dat wel wat kleiner. Maar zal hem nooit kunnen volgen bergop. Maar dat is ook niet nodig, tussen 10 en 10.30 zien we elkaar toch terug op Den break. Daarna gaan we elk ons eigen tempo en zien we elkaar terug op het einde. Eenmaal aangekomen in de albergue begint het dagelijks ritueel, bezwete kleren uit en ophangen en dan onder de douche, de warme douche zodra in droge en frisse kleren gaan we eten. Sinds een paar dagen hebben we besloten om na de wandeling een stevige maaltijd te nemen en 's avonds iets licht en dat bevalt ons beide zeer goed, de slaap is veel rustiger en we zijn beter uitgeslapen.
Dit is het zo wat voor vandaag. Morgen gaan we voor een afstand van ongeveer 27 km. We gaan dan naar Ribadiso da Baixo of we moesten nog van gedacht veranderen.

Dag tweeendertig

21 november.

Het einde nadert, vandaag gaan we van Palas de Rei naar Ribadiso da Baixo. Een wandeling van zo'n 25 km. Het weer ziet er alvast veelbelovend uit. Laat ons hopen dat het zo ook blijft. De wandeling zelf gaat op en neer maar de algemene tendens is dalend. Wat niet weg neemt dat er hier en daar toch een korte maar stevige klim in zit.
Na een kilometertje of 5 worden we een kapel binnen geroepen voor een stempel en een donativo. Zo komen ze daar aan hun centen voor het onderhoud van hun kapel. Aangezien we vanaf de laatste 100 km twee stempels per dag nodig hebben springen maar binnen voor de stempel en een donatie. De tweede stempel krijgen we als we inchecken in de albergue. Na zo'n 10 km krijgen we een regenbui over ons heen. Maar deze is niet van dien aard dat er moet geschuild worden. Na 5 min is de bui al weer voorbij getrokken. We zetten onze tocht gewoon verder. In Melide is het tijd voor onze dagelijkse break, tasje koffie kan er altijd wel in. Na de koffie gaat het verder bergje op en bergje af. Hierdoor verlies ik de aansluiting met Jos. Op zo'n 2 km van Ribadiso belt Jos mij op om te zeggen dat we verder door moeten omdat alles gesloten is daar, geen restaurant is er open en ook geen albergue. Dan maar verder stappen naar Arzúa zo'n 4 km verder door. Dit is een grotere stad en vinden dadelijk een plaats om de nacht door te brengen, alleen is het hier verdomd fris. Geen enkele verwarming staat aan. Dat wordt van de nacht in de sleeping met een deken der boven op. Volgens de palen die we zijn tegengekomen moeten we nog 39 km doen tot Santiago.
Voor morgen staat er een wandeling op van Arzúa naar O Pedrouzo van 19 km. Deze is licht heuvelachtig, wat dat ook mag zijn.
Dit Was het dan weer voor vandaag.

Dag drieendertig.

22 november.

De voorlaatste dag, we gaan naar O Pedrouzo, de afstand is uiteindelijk 20 km geworden. De dag begon niet goed dadelijk na het ontbijt begint het te stortregenen. Dit zal zo blijven tot op een km of twee van onze bestemming. Door de felle regen veranderen alle kleine holle wegen in snelstromende beken. De wandeling gaat voornamelijk langs bos- en veldpaden. Alleen jammer dat het zo hard regent. Hierdoor kan er niet echt genoten worden van wat er rond ons te zien is. Zoals elke dag gaat het weer op en neer, bij elke op gaat Jos steeds een stukje verder van mij weg. Na 4 u wandelen kom ik in O Pedrouzo aan en bel Jos op om te vragen waar hij is, tot mijn verbazing is Jos achter mij. Blijkbaar was hij gestopt voor een koffie, maar door de felle regen had ik hem niet gezien en ben hem alzo voorbij gegaan. Dus ik dan maar opzoek naar een albergue voor de nacht. Ik neem het eerste de beste uit de lijst. Moest nog wel wachten tot 12u eer het open ging. Tegen de tijd dat het open was, was Jos ook al aangekomen. Weer waren we de eerste om ons aan te melden. Alleen ben ik mijn tweede stempel vergeten te nemen vandaag. Mss dat ik nog opzoek ga voor een tweede stempel.
Morgen de laatste wandeldag, naar Santiago de Compostela.

Dag vierendertig, de laatste dag.

23 november.

De laatste dag richting Compostela. De tocht gaat van O Pedrouzo naar Santiago de Compostela 20 km ver. Vandaag zijn de hoogte verschillen minimaal. Na het ontbijt vertrekken we in de schemering, het weer is droog en we zien hier en daar een ster. We denken het zal dan al bij al nog een mooie dag zijn om te wandelen. Mis poes nog geen 5 min verder begint het te gieten en te gieten. Dan maar wat gaan schuilen want hier in vertrekken is toch niet zo leuk. Na een kwartiertje dan toch maar vertrokken want het blijf maar regenen. Het overgrote deel lopen we over mooi verharde wegen en bos wegen. Na een tijdje stopt het uiteindelijk met regenen en kunnen we verder stappen en langzaam opdrogen. Voorlopig hou ik mijn regenkledij aan. Na 5 km komen we voorbij het vliegveld van Santiago vanaf hier gaat het vlot vooral omdat eindelijk nog eens de zon van achter de wolken uitkomt. Bij San Marcos houden we onze dagelijkse stop voor een tasje koffie. Hier doe ik dan mijn regenkledij uit want her wordt dan toch wel wat te warm hier in rondlopen. Bij Monte do Gozo is er modern christelijk sculptuur opgericht. Hier zie je als pelgrim voor het eerst de kathedraal van Santiago. Vanaf hier is het nog een uurtje wandelen tot aan de kathedraal. Het uitzicht over de stad is adembenemend. Vooral omdat je je eindbestemming ziet en ook dat je beseft dat je nog een heel stukje moet doen. Maar vanaf hier wordt je precies op vleugeltjes gedragen. Dan kom je de voorstad van Compostela binnen en langzaam gaat deze over in het oude stadscentrum. Hier verlies je alle zicht op de kathedraal en is het een beetje opletten dat je niet naar de verkeerde toren loopt.
Je komt aan de achterkant van de kathedraal uit en moet je nog ff omlopen om de voorkant te zien. Eenmaal aan de voorkant komt het besef dat het voorbij is en heb je een dubbel gevoel het eerste van woh we hebben het gehaald we zijn aangekomen op ons doel van deze reis en het andere is zo van pff tis voorbij wat nu. Maar dit alles maakt snel plaats als je oude bekende tegen komt, zoals een Spanjaard die de dag van te voren was aangekomen die je komt omhelzen en je proficiat wenst met de mooie prestatie en we komen nog meerdere mensen tegen die we hebben leren kennen op deze mooie en indrukwekkende tocht. Het was een mooie weerzien met vele en je beseft ook dat het de laatste keer zal zijn dat je elkaar nog eens zult zien.

Deze reis heeft mij veel geleerd vooral over mijzelf, heb ook veel geleerd van de mensen die ik ben tegengekomen jong en oud. Wat mij vooral opviel is dat er heel veel jongen mensen deze camino doen alleen of met twee. Ook oudere mensen en dan spreek ik over mensen die 70 + zijn. Ik heb vooral veel respect gekregen voor die mensen. Vooral hun doorzettingsvermogen.
Ik zal eerlijk zijn het was niet altijd even makkelijk niet op fysiek vlak en ook niet op psychische vlak. Maar uiteindelijk hou ik een heel positief gevoel over aan dit avontuur. Ook al begin je alleen aan dit avontuur je komt zoveel mensen tegen dat je eigenlijk nooit alleen bent, dat is iets dat ik van Jos heb hij heeft 2 maanden alleen rondgetrokken vanuit België, Zichem, tot dat ik bij hem kwam in Saint Jean Pied de Port.

Wat het volgende avontuur gaat worden weet ik niet maar vrees dat er zeker een ander staat te wachten. Voor dat ik vertrok naar Santiago en bezig was met mijn voorbereidingen stopte er plots een auto en de bestuurder stapte uit en riep naar mij BUON CAMINO. Zei tegen hem dat ik aan het trainen was en zijn antwoord was pas op want je weet niet aan wat je begint het is verslavend wel die gast heeft gelijk. Hij had de camino al 5 maal gedaan vanuit alle mogelijke richtingen

Even een opsomming van de nationaliteiten die ik heb ontmoet op deze tocht.
Zuid Korea, Lithouwen, Japan, Australië, Canada, Noorwegen, Spanje, Frankrijk, Duitsland, Rusland, Brazilië, Mexico, Kroatië, België, waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar.

Dit is en was mijn Camino. Iets om nooit te vergeten. De kmteller is blijven staan op 796 km.

Stefan.